Alleen bij mamma willen zijn!

#1

Ik ben het weekend alleen met Lisa bij mijn ouders in België geweest en ze wilde daar alleen bij mij zitten. Ze week echt geen moment van mijn zijde. Mamma kroelen, mamma lief. Ze zei de hele dag tegen iedereen; dit is mijn mamma.

Normaal wil ze ook met opa en oma spelen en nu niet. Ze raakte helemaal overstuur als ik ook maar even niet in beeld was.

Gisteren zijn we weer thuis gekomen en nu doet ze het ook bij mijn man. Ze wil niet bij haar pappa zitten, ik moest haar naar bed brengen. Toen wilde ze niet slapen en wilde alleen bij mamma kroelen.

Met als gevolg dat ze heel de nacht dicht tegen me aan heeft gelegen.

Weet iemand of dit een fase is en of het weer overgaat?
Heeft iemand tips?

Groetjes Jolanda.

#2

Hoi Jolanda,

Ook Stephan heeft dit weleens.
Heel l*llig ten opzichte van zijn pappa vind ik dat, maar ja…het zijn denk ik gewoon fases.
Nou moet ik zeggen dat Stephan het niet een hele dag door had hoor. Maar gewoon even een aantal uurtjes ofzo.
Daarna was het weer over en vervolgens begon hij weer.

Maar nu heeft hij het heel af en toe opeens andersom, haha!
Dan wil hij dat pappa dat doet en niet mamma

Maar meestal is het toch wel mamma. Ook na het gedoe in het ziekenhuis met zijn keelamandelen enzo.

Ik heb trouwens eens een moeder gesproken waarvan de dochter het heel erg had.
Die was toen 3 jaar en riep in de winkel bijv. héél fanatiek (bijna boos) tegen elk ander kind: dit is MIJN mamma!!!
Pfff, gelukkig heeft Steef het nou ook weer niet zoooooo erg, haha!

Succes ermee en het gaat echt weer over hoor!

Groetjes, mamma van Stephan

#3

hier ook gebeurd hoor pfffff vond dat altijd zo erg,mama,mama,mama en als pap,oma,opa in de buurt kwam ging madam maar ff gillen pffff

maar na een tijdje en geen aandacht eraan besteed te hebben is het over gegaan

maar leuk is het niet

#4

Juist leuk hoor, zo’n lang verhaal! (ik kan er zelf ook wat van ).

Met Stephan is het gelukkig langzamerhand beter gegaan op de peuterspeelzaal.
Hij hing voor die tijd ook heel erg aan mij namelijk en was heel “schuchter” naar andere mensen toe.
Jouw vergelijking met een aapje komt me dan ook bekend voor.
Ik noem Steef namelijk vaak liefkozend “aapje” (en dat is dus daardoor gekomen).

Wat een geluk voor jullie (en Kitty) dat er destijds net die Montessori school kwam!

Groetjes, mamma van Stephan

#5

Het is begonnen toen ze vorige week bij opa en oma een nachtje ging logeren. Mijn schoonmoeder zei dat het goed was gegaan maar ze riep wel telkens om mij.

Lisa gaat 1 á 2 keer per week naar de oppas en daar heeft ze er ook altijd moeite mee als ik wegga, terwijl ik weet dat ze het daar naar haar zin heeft.

Nu gaat ze over 2 weken bij mijn zwager en schoonzus slapen omdat wij naar een bruiloft moeten. Ik vind het nu al moeilijk om haar dan daar naartoe te brengen. Maar ja ik moet er ook even doorheen blijkbaar.

Bedankt voor jullie antwoorden.

Groetjes Jolanda.

#6

Het is natuurlijk wel zo dat het ene kind er veel makkelijker in is dan het andere.
Daar ben ik wel achter inmiddels.
Mijn neefjes hebben bijv. nergens moeite mee (die slapen overal) maar Stephan is toch wel anders.

Succes alvast!

Groetjes, mamma van Stephan

#7

ja ik herken het ook. fabiano heeft het ook gehad. ik geloof wel in mindere maten, maar oke. hij zegt in de supermarkt nog dat ik zijn mama ben. en ik moet hem troosten enz. ja ik denk ook dat het een fase is. fabiano is nu twee jaar en vier maanden.

maureen~~~~~~~~maureen

#8

tanja zeg ook altijd tegen iedereen dit is mijn mama of mijn papa .soms plagen we er wel mee dan zeg ik bevoorbeeld dit is mijn papa nou dan wordt ze toch boos en met mama percies het zelfde want het is helemaal niet zo het is haar mama en haar papa .

groetjes marielle trotse mama van tanja

#9

Als leek zijnde (zo dek ik mijn opmerkingen altijd in ) denk ik dat dit een ‘ontwikkeling’ is dat ieder kind wel meemaakt, de een wat langer dan de ander. Misschien is het een vorm van eenkennigheid.

Jens heeft ook toen ie een jaar of 2 was een periode gehad dat alleen mama hem naar bed mocht brengen (hij werd echt helemaal hysterisch als zijn vader het toch deed) en als ie huilde wilde ie niet bij papa zitten, maar bij mama. Daarna kreeg ie een periode dat het juist weer andersom was, toen leek ik niks goed te kunnen doen, dat vond ik ook niet leuk.

Ik hoop voor jou dat het bij Lisa ook maar voor een korte tijd is (tjeetje Elly, wat een verhaal over Kitty, gelukkig is het allemaal weer goed gekomen).

Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

#10

Dag allemaal,

dit is een heel oud topic maar kwam naar voren toen ik wat intikte over ‘kleuters die alleen bij mamma willen zijn’.
Wederom een drama op de psz, hij helemaal over zijn toeren en ik ook huilen.
Pfff…dan voel ik me zo rot.
Ik ben ook maar een mens (moeder) met emoties maar toch, toch moet ik me kunnen inhouden.
Niet naar de psz, niet meer bij opa en oma willen zijn, niet bij vriendjes willen spelen als ik er niet bij ben…pffff.
Vermoeiend!
En dan met een partner, een pappa die alles loslaat en dagelijks uitslaapt, niet zijn bed uitgaat …pfff…ik heb het even op mijn heupen!

Groetjes een moeder die ontzettend blij is het verhaal van Elly te lezen over haar dochter Kitty. Ben ik niet de enige!

#11

Ha Liesbeth,

ik ben degene die het topic begon inmiddels alweer 2,5 jaar geleden.
Ik kan je vertellen met Lisa is het allemaal goed gekomen.
Ze heeft zelfs een tijdje heel erg aan haar vader gehangen, ik was niet goed genoeg en pappa was alles.
Lisa heeft nog wel moeite met afscheid nemen bijvoorbeeld op school, maar ook dat gaat steeds beter.

Wat je partner betreft, probeer eens met hem te praten, laat blijken hoe erg jij ermee zit.

Sterkte.

Groetjes van Jolanda, mamma van Lisa (25-08-'02) & Cas (02-12-'04)

#12

hey hey ja hier ook zo een meid aleen is het bij ons meiske verandert sinds ik terug beginnen werken ben;ik ben een groot jaar thuisgebleven bij haar en sinds oktober terug aan het werk en sinds dan is het allmeaal mama wat de klok slaat hoor,gelukkig vant oma haar op en ziet ze zo, ook haar broer en zus als die uit school komen maar van zodra ik thuis ben en in het weeknde wijkt ze geen seconde van mijn zijde terwijl toen ik nog thuis was het allemaal papa was die de klok sloeg!!
groetjes

#13

Dag Jolanda,

goed om te horen dat het allemaal goed gekomen is.
Toen ik zo’n baby’tje in mijn handen had, had ik mijn twijfels en dat is ook allemaal goed gekomen.
Nu deze uitdaging en uiteraard gaat het goed komen alleen is het toch leuk om verhalen te lezen dat het ook echt gebeurd.
Dat verhaal van Elly met Kitty kan ook…bij Lucje duurt het allemaal ook erg lang, het proces.

Dank je wel voor het reageren!

groetjes Liesbeth