Aanvallen van neefje

#1

Hoi,

Ik pas in de vakanties op mijn 2 neefjes. De zonen van mijn broer (7 en 5 jaar, nou ja, bijna 5 jaar). Gaat allemaal prima hoor. Maar vanochtend kwam hun moeder ff langs en die verteld mij dus, dat de oudste (die echt heel groot is, net zo groot als mijn neefje van 10 jaar!! de middelste van mijn zus is dat weer) weer last heeft van aanvallen. Maar in dit geval gaat dat met woede gepaard, die zich nu op andere mensen richt. Dus echt beuken en schoppen. Zelfs zijn vader werd onder het eten, echt bedreigd… Met een vork. Klinkt grappiger dan het is! Uiteraard zitten zij daar erg mee en ik vind het ook heel erg voor mijn neefje, dat het toch weer zo ver is… Het zijn echte aanvallen en vrij frequent weer. Om niets… Nu heeft hij vroeger veel ziekenhuizen van binnen gezien, om er maar achter te komen, waar dit vandaan kwam, gaat naar byzonder onderwijs, ging hartstikke goed, tot ik dit dus hoorde. Nou jullie snappen, ik wil niet langer meer op hem passen in de vakanties. Stel dat ie mijn kinderen ook wat aan doet!!! Dus niet he. Binnenkort ga ik op een avondje naar ze toe, als mijn broer er ook is en dan moet ik het ze maar vertellen, dat ik dat niet meer wil. Durf geen risico te nemen, jong is echt supersterk! Dit zeg ik niet om mijn neefje af te vallen, ik vind het juist heel erg voor ze, maar heeft iemand nog een goede tip, hoe ik het het beste kan brengen binnenkort? Ik doe het speciaal als mijn broer er is, omdat die het ongetwijfeld zal begrijpen. Vind het heel moeilijk in ieder geval. Tis ook altijd wat in die familie van mij.
Jullie zouden het dan toch ook niet meer doen?

Zo weer op naar een heldendaad, zoefff SuperMoooo

#2

Ja Mo, ik zou het ook niet meer doen.
Je moet inderdaad toch ook aan je eigen kinderen maar ook aan jezelf denken.
Klinkt allemaal inderdaad heel moeilijk.
Als ik jou was zou ik idd ook gaan als je broer ook thuis is. En er gewoon niet omheen draaien. Dat wordt dan vaak toch het meeste gewaardeerd.

Is wel een moeilijk dillema. Ik wens je heel veel sterkte met deze moeilijke keuze.

Groetjes Miriam.

#3

Hoi Monique,

Echt een moeilijke situatie ! Ik ken zelf een jongetje (5 jaar) dat ook van dat soort “aanvallen” heeft. Ik heb er eens gelogeerd met mijn zoontje en het dus 3 dagen van dichtbij meegemaakt.

Ik kan goed begrijpen dat jij het niet meer ziet zitten om op te passen.
Ik zou het zelf ook niet meer willen.
Ik denk dat ik in zo’n situatie voortdurend super-alert zou zijn om te zien of hij geen woede aanval krijgt en mijn zoontje aanvliegt ofzo !
Je krijgt dan ook een gespannen situatie. Dat is toch voor niemand prettig.

Het zal ongetwijfeld heel erg moeilijk zijn om het aan je broer en zijn vrouw te vertellen. Het is voor hun waarschijnlijk erg confronterend (weer een “bewijs” dat het niet goed gaat met hun zoon).
Dit zeg ik niet om je een schuldgevoel aan te praten,hoor! Dat is het laatste wat ik wil !
Maar je weet zelf ook wel dat het moeilijk voor ze is.

Toch denk ik dat ze het in alle redelijkheid wél moeten kunnen begrijpen.

Ik zou als ik jou was zo eerlijk en open mogelijk zijn.
Je kan toch gewoon laten merken dat je er heel erg mee zit en het ontzettend vervelend voor ze vind ?
Maar dat je het risico gewoon niet wil nemen i.v.m. je eigen kids.
Volgens mij moeten ze dat wel kunnen begrijpen. Je zei namelijk dat ze nog een zoontje hebben. Die heeft vast ook al wat “klappen” moeten opvangen als zijn broer zo’n aanval heeft.
Dus ze weten wat het is.

Nou, ik wens je echt heel erg veel succes !
Ik leef met je mee!

Groetjes, Bianca (mamma van Stephan).

#4

kan me voorstellen moon oeff wat moeilijk ook de ouders sterkte

Liefs tries