Erik ontwikkelt zich volgens het boekje, dat is nu wel duidelijk. Sinds ongeveer 2 weken na z’n 2e verjaardag is 'ie me toch in de peuterpuberteit geschoten! Ik ben 2 en ik zeg nee, en nu voor het echie. Daar waren de driftbuien van daarvóór heilig bij. Ook het niet luisteren van daarvóór stelde achteraf gezien niets voor.
Het is nu echt in het kwadraat: weglopen op straat en niet terugkomen als je hem roept, ALLES zelf willen doen (maar dat kan nu eenmaal niet altijd, dus BRULLEN) en natuurlijk alles doen wat niet mag. Ik weet het, het hoort erbij en is heel gezond, maar mennn, wat zuigt het een energie zeg. Zeker met dit weer ook. Je zweet al de tent uit en dan loop je ook nog de hele tijd politie te spelen. En nu probeer ik sommige dingen al te negeren (was ik het niet zelf die ooit zei: pick your battles wisely?) en te denken: ach, het valt wel mee. Maar toch, vanmorgen na de zoveelste clash stonden de tranen me echt even in de ogen.
Hopelijk breekt er snel weer een iets betere fase aan en blijft dit de komende jaren niet non-stop aan de gang
Groetjes,
M