Owh echt, even mijn frustratie van mij afschrijven hoor!! Bo is ons lieve ventje, laat dat duidelijk zijn, maar crisis , wat kan hij grenzen op zoeken zeg!!
Hij is van de week ziek geweest, dus ik denk dat misschien een deel ook nog daarvan komt, maar voordat hij ziekw erd deed hij dit ook af en toe al wel, maar hij is echt de grenzen aan het opzoeken in alles!
alles moet gaan zoasls hij wil, als ik wat voorstel is het Nee, niets is goed, alles is fout, en bij voorkeur de hele dasg om niets jammeren en drama maken.
Ik snape r niks van, doe ik wat fout? ik probeer leuke dingen te doen, dus ik stel voor, zullen we naar het bos gaan eikeltjes zoeken. NEE!!! Nou niet dan, maar thuis is hij ook niet te vermaken, want dat komt er ook bij, hij kan heel goed zelf spelen maar het lijkt wel alsof hij dat verleerd is. Niks komt er meer uit, en alles wat ik voorstel is niet leuk. En dat terwijl hij allemaal nieuw speelgoed heeft.
Ik wordt er onzeker van, vraag me soms af of ik het allemaal wel goed doe, of ik dingen niet anders moet aanpakken, nog meer leuke dingen moet doen etc. etc. Kortom ik heb het gevoel dat ik faal doordat hij zich zo gedraagd, het gevoel dat het aan mij ligt…
ik lees genoeg topics hierover om te weten dat iedere peuter puber hierdoor heen gaat, dus logisch denken, nee het ligt niet aan mij, maar ik vind het wel pittig hoor.
Zonet ook , na het ontbijt wordt hij uit zijn stoel gehaald, en kan hij gaan spelen, dit heeft hij even egdaan met kraaltjes rijgen, ik deed leuk mee, alles was goed…voor even. Daarna was het flink drama, alles moest op zijn manier, hij wilde niets doen, schreeuwen en stunten op de bank. na meerdere waarschuwingen , zat hij weer te stunten, en ik elke keer maar een hartverzakking krijgen omdat als hij zou vallen, hij wel heel hard valt, dus toen ben ik boos geworden. Heb geschreeuwd dat het nu afgelopen is, dat het gevaarlijk is wat hij doet, dat als hij valt hij heel hard boem doet en dat dit auw doet. Ik heb hem op de gang gezet, meneer is totaal niet onder de indruk. daar in tegen was mama wel onder de indruk, ik schrok van mezelf dat ik voor mij gevoel stond te schreeuwen als een viswijf, het waren geen apparte dingen die ik zei, maar het was wel schreeuwen. Vraag me af wat de bure wel niet gedacht hebben…want daar denk ik dan ook wel wee aan. Nu net, hij zat in de stoel even wat te eten, kijkt rustig tv erbij, en 1 keer kriijgt hij het in zijn bol en gooit zijn beker drinken om…wat moet ik hier nou mee?
liefs woezel