1x ongeplande keizersnede, 1x 'natuurlijke' zware bevalling, 2e geplande keizersnede
1e ongeplande keizersnede
Elise was niet ingedaald. Dit hoefde geen probleem te zijn voor een natuurlijke bevalling zei de verloskundige. Wel was het dan de bedoeling dat ik meer kans had om in het ziekenhuis te moeten bevallen. Ik was 9 dagen over tijd toen de weeën op een ochtend begonnen. ’s Nachts rond 02.00 uur zei de verloskundige dat we naar het ziekenhuis moesten. Dit vond ik niet erg, het stelde me wel gerust om in het ziekenhuis te gaan bevallen. De ontsluiting bleef helaas ‘hangen’ op 7 cm en ik kwam geen steek verder. De gynaecoloog werd erbij gehaald en die vond dat er direct een keizersnede moest plaatsvinden. Ik zag dit als een echte opluchting want ik kon niet meer van de pijn. Ik had op dat moment ong. 24 uur weeën gehad en was ontzettend moe. Hierdoor was ik niet echt goed bij op het moment dat de keizersnede werd uitgevoerd. Wat ik mij goed herinner is dat het OK-team erg aardig was en de ruggenprik ging ook gelijk goed. Gelukkig bleef de verloskundige de hele tijd bij me. Dit was erg vertrouwd. Het duurde ong. een kwartier voordat Elise geboren werd. Toen ze werd geboren en begon met huilen dacht ik nog, dit moet ik goed onthouden, deze eerste huil. Dat lees je nl. altijd van anderen dat je dat nooit vergeet..Toen ging mijn man met Elise en de kinderarts weg om haar na te kijken. Dit vond ik voor mezelf niet echt prettig. Ik kreeg het nl. erg benauwd en kreeg extra zuurstof toegediend. Op een gegeven moment vond ik dat niet prettig meer, maar ik kon niet zeggen dat ik het niet prettig vond. Ik schudde een beetje met mijn hoofd, toen zagen ze dat ik het niet prettig vond en stopte ze met die zuurstof. Het duurde ook erg lang voor mijn gevoel voordat ze klaar waren met het hechten. Dit duurt dus ong. 45 minuten. Elise deed het ook prima en ik herstelde aardig snel.
De vierde dag mocht ik naar huis. Ik had een aardig kraamhulp die mij echt verwende met fruithapjes e.d. Ik voelde me echt ontspannen. Veel werd aan mij gevraagd of ik moeite had dat ik een keizersnede had gehad. Maar hier had ik niet veel moeite mee. De zevende dag dacht ik, het komt nooit goed allemaal. Ik was amper van bed af geweest en kon nog helemaal niets! Maar de achtste dag voelde ik me alweer een stuk beter en heb ik Elise zelf in bad gedaan e.d. Ik wist hoe ik alles moest doen, dus dat viel weer mee. En dan zes weken niet tillen. Hier had ik ook geen problemen mee en ik herstelde prima van deze keizersnede.
2e natuurlijke bevalling (3x ingeleid)
Ik raakte aardig snel weer zwanger. Helaas was het weer niet ingedaald. Maar dit had niets te betekenen en er kon altijd nog natuurlijk bevallen worden zei de gynaecoloog. Rosita lag de laatste weken niet goed. Hierdoor werd er weer gesproken over een keizersnede. Daar moest ik rekening mee houden. Omdat ik geen ervaring had met een natuurlijke bevalling keek ik hier ook niet raar van op en legde me erbij neer. Een week voordat ik was uitgerekend wilde de gynaecoloog dat ik werd ingeleid. Rosita lag op dat moment goed, maar nog steeds niet ingedaald. Dit hoefde ook niet. ’s Maandags om 07.30 uur moest ik in het ziekenhuis zijn. Daar werd als eerste een ‘ballonnetje’ ingebracht. Deze zorgde ervoor dat ik de eerste 2 cm ontsluiting zou krijgen. De verpleegkundige zei dat het ballonnetje er vanzelf uit zou vallen. Dat was een goed teken zei ze. Als dit niet het geval was dan was het dus geen goed teken. Ik moest er rekening mee houden dat ik ook nog die dag naar huis zou worden gestuurd als het niet zou lukken. Dit vond ik helemaal niet leuk om te horen omdat je er op ingesteld bent dat je een kind gaat krijgen die dag of die dag erna. Maargoed, het ballonnetje viel er dus niet uit en daar baalde ik van. Er werd overlegd en er werd een ‘pilletje’ ingebracht. Dit zorgde er dus ook voor dat de weeën opgewekt werden (inleiden dus). Ik kreeg er inderdaad weeën van, maar het ging allemaal erg langzaam. Ik ging de nacht in en als de weeën sterker werden moest ik op de bel drukken, dan werd ik aan de CTG gelegd. Dinsdags de hele dag gewacht, op bed gelegen, op de gang lopen en zo nu en dan een wee opvangen. Het schoot niet op. Het was druk op de verloskamers en ik zag uiteindelijk aan het eind van de dag een (andere) gynaecoloog. Nog steeds niet genoeg ontsluiting. Maar weer een pilletje inbrengen. Vreselijk vond ik dat. Ik ging de nacht weer in en de volgende dag ’s ochtends vroeg kwam de verpleegkundige met het verlossende woord ‘je mag naar de verloskamer’. Ik met goede moed daarheen. Was al helemaal op van die langzaam slepende weeën en dacht, nu word ik er eindelijk van verlost. Maar nee, weer een andere gynaecoloog en die zei, nog maar een pilletje…Weer gewacht, weeën werden sterker. Het wilde maar niet doorzetten en ik had het al helemaal gehad. Ik zat eigenlijk te hopen dat ze nu maar zouden beslissen dat het een keizersnede zou worden. ’s Middags rond 13.30 uur mocht ik aan het infuus. Dit was vreselijk. Dat ding stond erg hard en ik kon de weeën niet normaal opvangen. Vanaf die tijd was het een verschrikking, had een uur persweeën, het kind kon er niet uit. Uiteindelijk is Rosita met een vacuümpomp gehaald. Weliswaar met klaar geweld!! Deze ervaring zal ik verder niet omschrijven, maar het is genoeg geweest dat ik er een trauma aan heb overgehouden van deze hele bevalling. Achteraf is gezegd door anderen dat dit nooit zo had gemogen en er gewoon een keizersnede gepland had moeten worden. In deze tijd wordt het advies gegeven, niet te snel inleiden, helemaal niet na een keizersnede. Helaas dachten ze nog niet zo toen ik met deze bevalling bezig was..
3e geplande keizersnede
En ja…toch weer aardig snel zwanger geraakt van Lotte. Ik heb echt 9 maanden lang opgezien tegen de bevalling. Ik had gelukkig een hele fijne gynaecoloog dit keer. Hij leefde met me mee en kon zich goed voorstellen dat ik niet weer op zo’n bevalling zat te wachten. Dit zou ook niet goed zijn. Maar van te voren kon hij niet zeggen of het daadwerkelijk een keizersnede zou worden. Dit houden ze toch eerst op een afstandje. Gezien het tegenwoordig dus zo is dat ze niet meer snel aan een inleiding beginnen na een keizersnede zei hij al dat ik er wel rekening mee moest houden. Na 1 week over tijd, ook nog steeds niet ingedaald zoals de vorige kinderen, lag het in stuit. Toen werd er een keizersnede gepland. Paar dagen later kon ik gebeld worden wanneer ik op de OK terecht kon. Ik zat te wachten thuis en toen braken de vliezen. Ik kreeg gelijk heftige weeën. Gezien het kindje niet was ingedaald mag je eigelijk niet blijven lopen, maar moet je gaan liggen. Dit had ik in mijn achterhoofd en natuurlijk was ik wel bang dat er iets mis zou gaan. Ik belde het ziekenhuis en de verpleegkundige gaf mij geen goed advies, ze belde wel terug. Dit duurde te lang en mijn man zei, we gaan nu naar het ziekenhuis. Daar aangekomen zei men dat ze anders een ambulance hadden gestuurd, maar ja, ik was al weg. Afijn.. ik had nog steeds scherpe weeën, maar het kindje zat nog steeds erg hoog en er was (weer) geen gewone bevalling mogelijk. Na anderhalf uur kon ik terecht op de OK. Nu maakte ik het heel bewust mee en ik vond het eigenlijk wat tegenvallen. Ik had de vorige keizersnede in mijn hoofd maar niets wat vergelijkbaar. Had het erg benauwd omdat de narcose heel erg hoog zat, het duurde allemaal zo lang voor mijn gevoel. Gelukkig is mijn kind gezond geboren, alleen loop ik voor haar nek bij een manueel therapeut omdat het aardig groot was en ze behoorlijk moesten trekken bij de ‘geboorte’.De dagen die volgden vielen tegen, je voelde wel dat het een flinke operatie is geweest. In het ziekenhuis heb ik verder een fijne tijd gehad. De reden dat ik een dag eerder naar huis wilde was dat ik niet goed kon slapen omdat dat bed voor geen meter lag en ik kon niet in een andere houding liggen. Thuisgekomen viel de kraamhulp erg tegen. Het begingesprek liep niet en ze vroeg niet hoe alles was gegaan terwijl je dat juist zo fijn vind om er even over te praten. De dagen die volgden waren ook echt niet leuk, dat vergeet je nooit meer. Het duurt lang voordat het allemaal genezen is.
Eigenlijk weet je nu al dat de volgende (mogelijke) zwangerschap weer een keizersnede zal gaan worden. Het brengt wel steeds meer risico’s met zich mee, en het valt echt niet mee zo’n operatie. Er word te makkelijk over gedacht, het is zoveel tegen me gezegd na de vorige nare bevalling, dan doe je toch weer een keizersnede, zo’n bevalling is ook niets. Het is allebei wat, dat heb ik goed ervaren, maar bij een keizersnede heb je lichamelijk een behoorlijke nasleep en dat heb je over het algemeen bij een natuurlijke bevalling niet. Dan heb je niet zo’n grote wond van buiten en van binnen.
Dit was mijn verhaal. Het heeft mij goed gedaan om het op papier te zetten. Mogelijk heeft een ander er wat aan en anders is het altijd wel fijn om een andere ervaring te lezen.
Groetjes Christina