2 weken moeder en dan vader verliezen

#1

Hallo allemaal,

Ik ben Sonja, 30 jaar en moeder van Sophie bijna 2 jaar. Ben getrouwd met Koen, 34 jaar al ruim 4 jaar.
Mijn zwangerschap was niet prettig, maar goed dat terzijde.
Rond 12 juni 2006 kwamen we erachter dat mijn vader Hepatitis b had. Op zich niet zo erg, kan je oud mee worden. Het werd niet zo leuk allemaal. Vaak in het ZH enzo. Op 28 juli is Sophie geboren. Mijn prinssesje. Mijn poppetje. Maar helaas. Op 11 augustus kregen we te horen dat mijn vader een kankergezwel had zitten in zijn lever van 18 cm doorsnee. De klap was groot. Hij had niet lang meer te leven. Ik op een roze wolk, maar ow, wat was de val hard zeg. Hij was zo trots op mij, dat ik zijn kleindochter op de wereld had gezet. Vol trots vertelde hij op zijn werk dat hij haar een flesje had gegeven en lekker van haar aan het genieten was. Toen ging het hard met hem. Op 13 augustus is hij overleden. En ja, wat moet je doen, als kersverse moeder. Blij zijn om je kind, verdrietig om je vader. Tot de dag vandaag is het nog steeds moeilijk om daar eenw eg in te vinden. Ik heb ondertussen een afspraak gemaakt om erover te praten met iemand. Het kan gewoon niet langer zo. Al die gevoelens en emoties. Zijn er mensen die het herkennen of ervaaring mee hebben op hun vakgebied??? Graag mening en of advies.

lfs Sonja

Gewijzigd door - mamavansophie op 08 Jul 2008 19:07:47

#2

Hoi Sonja,

Wat erg meis, Ik herken dat gevoel maar al te goed, in het jaar dat onze oudste is geboren heb ik mijn broer oma en mijn moeder verloren kan me die gevoelens maar al te goed voorstellen, en het enige wat ik je eigenlijk alleen maar kan zeggen is dat de pijn en verdriet slijt heel goed dat je er met iemand over gaat praten en blijf ook vooral praten met je man/vriend.

Heel veel sterkte en blijf vooral van die kleine meid genieten ze kijken van een sterretje met je mee

gr Tries

#3

Zo hey, dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten zoiets Tries??? Ik vind het moeilijk om de draad weer op te pakken. En ja, ik praat veel met mijn man. Maar ja, weet niet… Maar wat dapper dat je dan toch weer de zin van het leven hebt??? Daar ga ik nu dus aan werken. Misschien 2 jaar te laat, maar ja, we moeten wel.
Bedankt voor je reactie.

lfs Sonja

#4

Zo sonja dat is niet mis,2 weken ben je moeder en dan je vader verliezen
het zijn dubbele gevoelens je bent blij,want je heb een mooie dochter op de wereld gezet en daarbij ben je verdrietig want je heb je vader verloren

de een kan het heel makelijk opzij zetten en er mee om gaan bij de andere lukt dat niet en die heb net dat ene steuntje nodig van iemand waar je goed mee kan praten

ik zelf heb me zoontje verloren met 29 weken zwangerschap,heel erg verdrietig waren we,ging elke dag naar hem toe dat slijte wel en dat werd 2x per week en toen 1x per week… na de jongste heb ik pas een klap gehad dat was 5 jaar later toen storte ik in en had het dus niet verwerkt,heb hele gespreken gehad met de ha en ben toen bij het riagg terecht gekomen,ik heb 2 jaar begeleiding gehad en nu kan ik er goed mee omgaa…neem niet weg dat ik nooit verdrietig bent,of dat we hem missen

vind het van jou heel dapper dat je hulp wilt,zou naar de ha gaan en dat bepraten en hun kunnen je door verwijzen naar de juiste instanties

heel veel sterkte

Groetjes Bianca, mamma van Kevin*
Dylan & Kaitlyn

#5

Dat is een hard gelach… Mijn vader is jaren geleden overleden, maar toen we net Anna hadden gekregen heb ik hem heeeeeeeeeeeeeel erg gemist. Nu nog. Hij zou echt onwijs trots zijn op ZIJN kleindochter. Hij zou hetzelfde doen als jou vader heeft gedaan. Trots zijn op het geven van een flesje en daar iedereen over vertellen die het maar wil weten!

Het klinkt misschien raar, maar het is onwijs fijn als je weet dat je vader jullie dochter nog heeft gezien, vastgehouden en heeft geknuffeld. Dat kan ik helaas niet zeggen. Dat zou voor mij het (een na) mooiste geschenk zijn dat ik kon krijgen. Gelukkig hebben we het mooiste geschenk gekregen in de vorm van Anna!!! Daar genieten we dan ook volop van!

#6

Hoi Sonja,

Jammer genoeg kan ik er over meepraten.
Mijn moeder is overleden dat Bob 2,5 week was. Nadat er kanker bij haar geconstateerd was, heeft ze nog 8 weken geleefd. Ze heeft geen kans gehad om beter te worden.
Dat Bob 2 dagen oud was, gingen wij met hem naar het ziekenhuis om 'm te laten zien. Helaas had ze toen een hele slechte dag. 2 Weken later hebben we afscheid genomen met de kinderen. M’n moeder heeft ze heel intens vastgehouden en geknuffeld.

Ben na m’n verlof in de ziektewet geraakt, kon er moeilijk mee omgaan. Het verdriet en de vreugde van Bob. Vond het zo oneerlijk, Waarom ik, waarom mogen mijn kinderen geen oma hebben(m’n man’s ouders zijn ook al overleden)
Het heeft een paar maanden geduurd, dat ik echt van Bob kon genieten.

Ik heb het een plekje kunnen geven, ga vaak naar het graf, maak mooie dingen voor d’r. Ik geniet als m’n dochter over haar oma praat. Ze was klein toen, maar weet nog heel veel dingen. Heb veel gepraat met m’n zusje. Ik geniet nu van het leven, want het kan heel erg kort zijn. Daar ben ik me nu van bewust.

Hoop als je erover praat, dat je het dan een plekje kan geven.
Heel veel sterkte,

Groetjes Maaike, mama van Nicky en Bob