Waar zal ik eens beginnen,
Het begon met een normale afspraak bij de verloskundige, ik had mijn man gevraagd mee te gaan want ik voelde me niet echt lekker.
Waar zal ik eens beginnen,
Het begon met een normale afspraak bij de verloskundige, mijn man ging mee want ik voelde me niet echt lekker dus die kreeg een uurtje vrij om mee te gaan. Mijn bloeddruk werd gelijk opgemeten en die was veel te hoog, eerst maar het hartje luisteren zei de verloskundige misschien helpt dat een beetje. Nou niet dus het hartje deedt het prima maar mijn bloeddruk niet en ik moest ook testen voor eiwitten in me urine en ja dat zat er ook in. Niet goed dus, ik moest gelijk door naar het ziekenhuis en daar kreeg ik op dat moment een grote klap, ik had zwangerschapsvergiftiging en moest blijven.
Ik heb daar een week gelegen onder de medicijnen en me bloeddruk begon iets te zakken. Ik wilde naar huis en niet zomaar want ik zou die dag gaan trouwen en er was niets wat me tegen kon houden!! Dus ik mocht ook na een weekje bedrust naar huis (daar waren niet alle gyneacologen het mee eens hoorde ik later) Ik mocht alleen trouwen en daarna moest ik mijn bedje weer in, dat was dus geen wilde huwelijksnacht, ik ben sávonds om 8 uur in slaap gevallen. De dag erna moesten we weer naar het ziekenhuis voor me bloeddruk en ja hoot weer torenhoog, dus gelijk aan het CTG en ons kindje deed het nog steeds goed, en mijn bloeddruk begon iets te zakken dus we mochtten weer naar huis.
In totaal ben ik een paar dagen thuis geweest, ondertussen nog woorden met mijn ouders gehad want die wilde hun vakantie cancellen voor mij omdat ik ze nodig had maarja hoe ongelovelijk eigenwijs kan ik dan zijn en heb ze gezegd dat ze moesten van mij. 2 dagen na het vertrek van mijn ouders hield ik het niet meer van de pijn en zijn we naar het ziekenhuis gegaan (laat ik daar maar geen woorden aan vuil maken ... ziekenhuis) Hier kwamen ze uiteindelijk tot de conclusie dat ik zo snel mogelijk opgenomen moest worden want ik was er erg aan toe, bloeddruk te hoog, te veel eiwitten in de urine, produceerde bijna geen urine meer etc. etc...
Hier heb ik 1 nacht mogen overnachtten tot ik de volgende ochtend voor 7-en te horen kreeg dat ik nu zo snel mogelijk naar de VU moest want die wisten wel hoe ze hiermee om moesten gaan en zei niet.
Mijn man was zo snel mogelijk naar het ziekehuis gekomen samen met mijn zussen, (want ja me ouders zaten in Spanje) En ik moet zeggen het is toch wel wat om in een ambulance te liggen en jezelf absoluut niet ziek voelen maar wel op top snelheid met sirenes e.d. naar de VU vervoert te worden.
Nou daar ben ik aan andere medicijnen begonnen en ook medicijnen waar ik zeg maar high van werd en ik zou me er ook niks meer van kunnen herrineren (en dat klopt ook) ik weet zelf dus bijna niks meer wat er toen gebeurde, alleen nog dat mijn ouders diezelfde avond aan mijn bed stonden en dat deed me super goed, nu kon ik het weer aan dacht ik samen met paps, mams en mijn man.
Nou dat heeft nog geen 10 uur geduurt want ik werd s'morgens wakker gemaakt met de mededeling dat ze nu gelijk gingen opereren en dat ik mijn man maar moest zeggen rustig aan te doen want hij zou het toch niet halen. (dit was niet naar bedoeld maar alleen voor zijn eigen veilgheid).
Daarna ging alles in vogelvlucht, er werd een echo gemaakt om te kijken hoe de kleine erbij lag en ik werd gelijk naar de OK gereden. Daar werden mijn sieraden afgedaan en werd ik gelijk onder narcose gebracht, ik moest aan iets prettigs denken maar het enige wat ik kon denken was van 'Jemig wat heb ik mijn man aangedaan!!' Later werd ik wakker in de uitslaapkamer met mijn man naast me zittend. Zelf weet ik dit bijna allemaal niet meer alleen maar flagen. Ik heb wel gelijk gevraagd hoe het met onze kleine man was (wij wisten dat we een zoon zouden krijgen) en hij lag op de neonatologie-afdeling en ze waren allemaal met hem bezig. Hij is geboren om 8.36 met 36cm en 984 gram. En zijn naam is Devin.
Devin heeft nog 3 maanden in het ziekenhuis gelegen waarvan de helft in de VU en de andere helft in het RKZ in Beverwijk. Ikzelf heb ruim 2 weken in de VU gelegen, en 1,5 week later nog eens 5 dagen door longembolieen.
Al met al is het een heftige gebeurtenis geweest, maar we zijn blij dat nu alles prima gaat met ons allemaal. Devin is ondertussen al 13 maanden en een heerlijk eigenwijs kindje!!
Iemand die er meer over wilt weten staat vrij om mij te e-mailen naar denkhetook@hotmail.com
Groetjes Gabriella