Hoi allemaal,
Dit is het verhaal van mijn zoontje Lucas. Het is denk ik wel een heel byzonder verhaal. Ook een lang verhaal, let maar eens op!
Ik was uitgerekend op 9 juni 2001, maar 3 weken daarvoor had ik al heftige voorweeën. Zo erg dat we allemaal dachten dat de bevalling begonnen was. Dit keer zou ik thuis gaan bevallen. Bij Veronica, mijn oudste, ben ik in het ziekenhuis bevallen, met precies 37 weken. De vliezen waren toen gebroken, maar ik kreeg geen weeën binnen de 24 uur, dus met infuus opgewekt. Uiteindelijk kwam de vacuümpomp er aan te pas. Ze was zwaar: 4070 gram.
Dit keer had ik met 37 weken al ontsluiting, 3 cm om precies te zijn. Maar een dag later waren de weeën weg. Dus gingen we maar weer verder. De zwangerschap was heel goed verlopen, al was het wel zwaar. Net als de vorige keer, had ik ook nu weer een extreem dikke buik. Maar er werden geen echo´s gemaakt en ik werd ook niet gewogen. Achteraf was dit allemaal een grote fout. Zelf had ik al een aantal keren aangegeven, dat ik toch wel wat angstig voor de bevalling begon te worden, het kind bleef namelijk als een raket groeien. In de laatste 2 weken was er wéér 6 cm bij gekomen.
Mijn laatste controle was op woensdag 6 juni. Marion (de verloskundige), ik en Marcel (mijn man) spraken af dat het tijd werd om de baby geboren te laten worden. Ook al was ik nog lang niet overtijd. Dit kind begon te groot te worden, straks kon het niet op de natuurlijke manier geboren worden! Dus zou ik maandag erop, gestript worden, als er nog niets gaande was. Joepie! Maar de volgende ochtend, donderdag dus, ging er toch wat gebeuren.
Ik had wat bloedverlies en belde naar Marion, die dienst had. Zij kwam langs en constateerde dat de bevalling toch echt begonnen was. Intussen had ik zelf al 6cm ontsluiting. Fantastisch dus, dit scheelde al weer een hoop werk! Rustig afwachten, alvast oppas bellen voor Veronica, mijn moeder al in lichten, die zou dit keer ook aanwezig zijn en wat gaan wandelen. Ze zou me ook al gaan strippen. Strippen was niet echt fijn, maar ik vond het ook niet vreselijk hoor. ´s Avonds zou ze weer langs komen.
Intussen ging ik gewoon boodschappen doen, stond nog gezellig te kletsen met bekenden en daarbij moest ik weleens een wee weg zuchten. Maar nog niet zo erg. Bijna kreeg ik het gevoel dat het toch nog heel lang ging duren allemaal.
Om 20.30 uur kwam Marion weer. Met alle bevallingsspullen er bij. Marcel en ik moesten nog een beetje lachen. "Goh Marion, jij bent wat van plan". Ze gaf me een hoop pilletjes en drankjes. Tegen blauwe plekken en om de bevalling te vorderen. We besloten dat ze alvast de vliezen zou doorprikken. Dus ging ik op het beval bed in de woonkamer liggen en ze prikte ze door. Er kwam veel helder vruchtwater vrij en lacherig ging ik onder de douche. Dat vruchtwater van me af spoelen. Mijn moeder werd intussen gebeld, dat ze kon komen.
Nog geen 10 minuten stond ik onder de douche of de eerste échte weeën dienden zich aan. Maar dit keer liet ik me er niet door verrassen. Ik had al eens een bevalling meegemaakt en ik wist dus waar ik het voor deed. Eenmaal uit de douche, bleven ze om de 5 minuten komen. De endorfinen deden goed hun best! Ik was helemaal van de wereld. Kort daarop moest ik overgeven. De 7 cm waren bereikt. Al vrij snel voelde ik persdrang en Marion vond dat ik al mee moest drukken, want dit kindje zou weleens fors kunnen zijn en het al nodig hebben.
Ze toucheerde me niet meer. Marcel belde de kraamhulp op. Ik voelde het hoofdje zakken, dus ging ik op de baarkruk. Persen! Na een hele tijd (ik had niet op de tijd gelet, maar de persperiode heeft 2 uur in beslag genomen), ging ik even op het bed liggen, even uitrustten. Dit was niet echt bevordelijk voor de weeën, dus ging ik weer staan. Dat was net wat ik nodig had. De ene na de andere perswee kwam en staande tussen Marcel en mijn moeder en later Marion in, perste ik keihard. Heel goed voelde ik hoe het hoofdje er uit wilde komen. Aangezien Marion nog niet eerder, in haar 14 jarige verloskundige bestaan, een staande bevalling had gedaan, wilde ze dat ik op de kruk ging zitten.
Eenmaal op de kruk kreeg ik te horen, dat het kindje haar had. Het schoot dus nu echt op! Het hoofdje was immers te zien. Ik perste en perste en het deed waanzinnig pijn. Om 00.02 uur was het hoofdje geboren. Maar waar bleef de rest nu? Er kwam geen lijfje mee. Hij zat vast. Marion voelde of er een handje opgeklapt zat. Dat was niet zo. Ik moest gelijk op handen en knieën zitten, terwijl Marion aan zijn, intussen blauwe, hoofd trok en ik perste als een gek. Het hoofdje hing er maar uit, dat is knap lastig lopen en zitten! Maar het hielp niet. Direct moest ik op de grond gaan liggen, (en koppie maar er uit bungelen, ik wijdbeens in de kamer, overeind komen, proberen op de grond te liggen, Marcel maar roepen: PAS OP HET HOOFDJE< PAS OP HET HOOFDJE! En ik maar roepen: JA IK WEET HET< HELP ME DAN TOCH< IK KAN HET NIET ALLEEN en zo ging ik op de grond liggen) terwijl mijn moeder en de kraamhulp (Anke) hard op mijn buik duwde, Marion keihard trok aan zijn koppie, ik perste en Marcel de boel aan het aanmoedigen was. En eindelijk, daar kwamen zijn schouders met moeite vrij. Intussen was het dus al 00.08 uur. 6 hele lange minuten heeft hij vast gezeten met zijn hoofd... Toen hij er uitkwam, pakte Marion de doptone gelijk en we hoorden nog even helemaal niets. Dit was zo´n eng moment... Heel langzaam kwam het op gang. Marcel vertelde meteen dat het een jongetje was, Lucas. Ik lag nog helemaal gebroken op de grond met Lucas boven op mij. Hij was slap, blauw, wilde niet ademen, dus gelijk moest de zuurstoffles erbij komen. Hij lag in een warmte folie verpakt. Anke tikte telkens tegen zijn wangetjes aan en Marion keek ook of ze in huilen uit zou barsten. Iets wat mijn moeder wel deed trouwens. Ze riep huilend, terwijl ze maar ijsbeerde, "Toe dan jochie, doe dan wat! Hij is dood, hij leeft niet meer, toe dan Lucas toe dan lieverd", dat was heel onwerkelijk allemaal. Marcel stuurde haar naar de keuken en zei dat ze weer terug mocht komen. als ze wat rustiger zou zijn. Achteraf zei Marion tegen me, dat dat goed is geweest, ze was namelijk bang dat ze zelf ook in paniek zou raken en dan was Lucas er niet meer geweest. In ieder geval, voelde ik op een bepaald moment, een beweging en eindelijk na 20 hele lange minuten van beademing, ging hij zelf ademen. Pfff. Hij leefde!!!!!!!!!!
Er was ook geen tijd geweest voor een ambulance, want dan had hij het niet overleefd. De navelstreng kon nu ook doorgeknipt worden. De placenta werd gelukkig soepel geboren en die was ook ruim 1 kg. Ik mocht weer op bed liggen en Marion keek mij na. Onvoorstelbaar, maar ik was niet eens uitgescheurd en hoefde dit keer dus ook niet gehecht te worden. Lucas was wel behoorlijk dik en had een heel blauw/paars hoofd, dat enorm opgezet was. Hij had geen oogwit meer, maar alleen bloedrood door de druk op zijn hoofd. Marion ging hem even wegen... Het ventje woog 6010 gram en was 56 1/2 cm lang. Ik geloofde het in eerste instantie geen eens. Dáárom ging het zo moeilijk en was ik zo vreselijk dik. Hoe was dit mogelijk? Hoe kon dit gebeuren? En bovenal wáárom wist niemand dit??? Het had bijna zijn dood geweest!
Hij huilde ontzettend als je aan zijn rechterarm kwam. Hij moest diezelfde nacht nog naar het ziekenhuis. Zelf bleef ik thuis, met de Anke en mijn moeder. Marcel, Marion en Lucas gingen op weg. Gelukkig wonen we naast het ziekenhuis.
Daar aangekomen, moest hij aan het infuus, voor glucose. Maar voordat dat infuus er in zat, ging er eerst nog 2 1/2 uur overheen. Hij had zulke dikke armpjes en beentjes, dat ze geen aderen konden vinden en dit is al heel moelijk bij babietjes. Dus prikte ze en als ze weerstand voelden, dan wisten ze dat ze fout zaten... Ze probeerden het overal; armen, benen, hoofd (wat niet doorging, omdat het te gestuwd was) en uiteindelijk lukte het in zijn voet. De kinderarts is hier voor uit bed gebeld. Volgens Marcel huilde hij amper bij alle ellende.
Daar lag hij dan op de couveuse afdeling aan het infuus en de hart monitor, tussen de te vroeg geborenen van anderhalve kilo. In de couveuse paste hij niet en ook in het gewone glazen wiegje niet, dus werd er een ledikantje van de kinderafdeling gebracht.
Hij had zijn sleutelbeen gebroken, maar dat groeit snel aan elkaar. Bij Veronica was dit ook al gebeurt. Wat erger was, is het feit dat hij een Erbse Parese heeft. Zijn rechterarm, was helemaal slap, zijn nekje aan die kant opgezet en hij had dus pijn. Dit heeft hij gekregen door het trekken aan zijn hoofd.
Hij heeft nog 4 dagen in het ziekenhuis gelegen, waarbij we ook nog eens ´s avonds door de kinderarts naar het ziekenhuis zijn geroepen en Lucas weer opnieuw aan de draadjes moest. Maar alles kwam goed en hij mocht dus maandag alweer naar huis!
Eindelijk begon de kraamtijd. Dezelfde dag nog, kwam fysio langs. Zij vertelde hoe we hem moesten behandelen, want Lucas had wel andere handelingen dan andere babies nodig. De kraamvisite kwam al op gang intussen. Was het de eerste dagen ontzettend stil, zo stil dat ik ook dáár op moest huilen ("snik, ik ben toch weer moeder geworden? Waarom komen ze dan niet en bellen ze niet?? Ik wil beschuiten eten met blauwe muisjes snik snik"), nu kwam het goed op gang. De één na de andere sensatiezoeker kwam langs. Sensatie zoeker ja, anders kan ik het niet noemen hoor. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk. Maar de meeste mensen vonden het buitengewoon leuk om eens naar zo´n "peuter" te komen kijken. Maar ja, dan zagen ze hem liggen in ons bed, naast mij en dan was ie toch echt maar een babietje van een paar dagen... Je zag de teleurstelling op die gezichten.
Lucas paste niet in de familiewieg, dus moest Veronica haar ledikant al afstaan en zelf een groot bed hebben. Gelukkig had ze daar geen problemen mee. De kleine luiers pasten totaal niet, dus moest ie midi al. Kleren in maat 62 aangetrokken de eerste dagen, maar eigenlijk zat dat niet lekker, dus kleren kopen in maat 68, want in die maat hadden we alleen maar meidenkleren natuurlijk!
Gelukkig kan ik ook hele goede dingen vertellen: het gaat ontzettend goed met hem, hij hoeft niet meer naar het ziekenhuis, hij krijgt nog wel eens in de 6 weken fysio thuis. Zijn arm zal altijd licht gebogen blijven staan, maar een buitenstaander valt het nu niet eens op. Hij gebruikt zijn arm namelijk heel goed. Wel iets minder controleerbaar dan zijn rechterarm, maar het gaat erg goed. Hoewel zijn hoofdje nog iets scheef staat (Erbse Parese is een halszenuwbeschadiging en dan moeten de zijtakken van de beschadigde zenuw het werk overnemen, iets wat bij Lucas spontaan, heel goed lukt! Vergelijk het met iemand die 1 nier er uit heeft en dat de andere nier het werk overneemt.), maar daar hebben we oefeningen voor . Hij zal tussen zijn 1e en 2e levensjaar waarschijnlijk ´s nachts een spalk om moeten met slapen. Maar daar valt mee te leven, niet waar? Het was immers óf zijn arm óf zijn leven.
Dit was natuurlijk niet nodig geweest als de verloskundigen hun werk beter hadden gedaan, maar ja dat is achter af. Hij is in ieder geval heel leuk, super lief, altijd vrolijk, slaapt lekker door en eet niet maar vr.... maar ach wat kun je anders verwachten he? Hahaha. Hij is nu 5 en een halve maand en weegt 18 pond. Hij komt dus al weer in de groeicurve! Ik zal nog wel vaker wat over hem vertellen en over Veronica ook natuurlijk! Alle vorderingen met zijn EP zal ik hier aan jullie laten weten!
18 juni 2003
Lucas is intussen 2 jaar geworden (8 juni 03) en het gaat ontzettend goed met hem! Hij is qua ontwikkeling gemiddeld, vertelden ze in het UMC en zijn rechter EP arm gaat ontzettend goed. Fysio heeft hij al ruim een jaar niet meer, naar het ziekenhuis hoefde hij niet terug en de spalk ging ook niet door. Volgens UMC is zijn grip zelfs beter, dan dat van een gemiddelde, 2 jarige peuter! Je kunt dus wel zeggen, dat het heel goed gaat nu. Ik vond dat ik dit ook moest vertellen, op deze verhalen pagina. Een goede update dus! Het gaat heel heel goed met hem en zijn arm staat niet meer gebogen, er is echt niets meer aan hem te merken....
17 september 2003
Jammer, maar er is toch nog wat aan de hand. Links begint "af te zakken", dus zaten we eerst met rechts, zit hij nu met links. We zijn gisteren weer voor het eerst bij de fysiotherpeute terug geweest. Hij loopt niet goed en linker arm doet niet goed met rechts mee. Nu zag ik dat al wel, maar weet dat lang aan een babyhouding. Nu vond ik het wel erg lang duren en hoewel de huisarts het een beetje onzin vond, deelt de fysio het wel met me! Zij zag het ook en vindt ook dat er iets moet gebeuren. Nu vertrouwen zij en ik elkaar volledig, dat scheelt wel. Volgende week weer terug en dat blijft voorlopig nog wel ff. Er wordt een plan gemaakt, maar het komende jaar zal hij wel onder behandeling blijven. Er zullen ook nog wat foto's gemaakt worden.
Ik zat best te balen hoor, 2 jaar na dato, moet ie weer terug... Maar jaaa, het zij zo, we gaan er weer voor, Lucas zit er totaal niet mee, ziet het als spelen. En als ik hem er mee kan helpen, dan doe ik dat natuurlijk. Ik houd jullie op de hoogte.
27 januari 2004
MOrgen voor de 2e x naar de neuroloog. We zijn benieuwd.
groetjes Monique