Hoi mama1980,
Ik heb me net speciaal aangemeld op deze site om jou wat steun te geven
(en volgens mij wel een fijne site voor mij als mama van Sientje van 8 weken
)
Excuses als ik dingen zeg die misschien al gezegd zijn,maar heb niet alle reacties teruggelezen![]()
Ik werk nu 7 jaar in de kinderopvang,heb verpleegkunde gestudeerd en heb een aantal jaar met kinderen en jongeren met een stoornis in het autistisch spectrum gewerkt.Dus ik heb enige ervaring met jouw onderwerp…
Als eerste wil ik even kwijt dat de vpk op het CB NOOIT het woord autisme heeft mogen laten vallen…ze mag het denken,maar nooit uitspreken bij jonge kids zoals het jouwe.het is zo’n beladen woord en zij moet toch weten dat je daar bezorgde ouders niet echt mee geruststelt!
Ik ben het helemaal eens met Jaantje; baby’s zijn heel gevoelig voor de gesteldheid van de mama;dus als jij gestrest bent en je zorgen maakt,zal je kindje dat voelen.Het kan dan dus zijn dat ze zich afsluit voor jou,omdat ze jouw gevoelens niet begrijpt en hier zelf ook onrustig van word.
Wat ik doe als ik me zorgen maak om mijn dochtertje;klinkt misschien gek, maar het tegen haar vertellen.Vertel gewoon dat je van haar houdt en wil dat ze gezond en sterk opgroeit en je zorgen maakt omdat ze niet speelt of je niet aankijkt (er voor uitkomen dat je het ook allemaal niet weet,zeg maar)…daarvan wordt jij waarschijnlijk rustiger en zij dus ook.
je partner maakt jullie dochtertje niet heel de dag mee en heeft die beladenheid dus ook niet bij, best logisch dat je meisje daar positief op reageert!
En kleintjes gedragen zich over het algemeen best ‘autistisch’; het wiegen op schoot wat ze doet is heerlijk; probeer het zelf maar eens; je raakt er een beetje van in een roes. Hetzelfde effect als schommelen. Dit is dus een manier om rustig te worden. Ik zie het bij wel meer kinderen!
Het niet aankijken,stil worden/zijn is vaak een reactie op te veel of te lange aandacht.De spannings-/ concentratieboog van een baby is erg kort (paar minuutjes) dus dat zou het kunnen verklaren.
En kinderen hebben een klein wereldje,waar het nog vooral om hun zelf draait,dus nog een ‘kenmerk van autisme’; ‘in zichzelf gekeerd’.
En zoals Jaantje ook al zei; onderzoek heeft pas echt zin op latere leeftijd.bij 4 jaar of zelfs ouder.Dit om de simpele reden dat kinderen dan al veel verder ontwikkeld zijn. Eerder heeft meestal ook geen zin, ook weer door de )te) korte concentratie die wel nodig is bij onderzoeken…
Dus zeg ik toch
robeer je niet al te veel zorgen te maken en geniet vooral van je meisje.Probeer het positief te houden en kijk eens naar wat ze al WEL kan en prijs dat ook!
Ik weet niet of je ‘gelooft’ in een beetje spiritualiteit; maar misschien vind je wel wat antwoorden als je googelt naar ‘sterrenkinderen’, 'indigo-kinderen’of hypergevoeligheid bij kinderen. Wel heel interessant (en ik ben absoluut niet zweverig
)
lieve mama1980,hoop dat je iets aan mijn relaas hebt![]()
Heb je nog vragen of opmerkingen dan laat maar weten!
veel liefs en succes,
Lieke