Ik kan me heel goed voorstellen dat Morgan verbouwereerd keek. Ik snap dat soort lui ook totaal niet. Als IK het nou zou doen, a la, maar zo’n kleintje, daar kan je toch wel anders mee omgaan. Als een kindje naar mij toe komt, lachend, zeg ik meteen: ‘Hé hoi, wat heb jij een mooie ballon’ of zoiets. Je maakt dan een praatje en bent gewoon aardig. Maar er zijn altijd van die zeikerds die moeilijk gaan doen. Morgan snapt dat niet, die denkt: ‘Ik wil ook een frietje!’ en ze is gewoon zichzelf, nog heerlijk onbevangen. Jammer dat niet iedereen zo met kinderen om kan gaan. Eva was een keer met opa in een platenzaak en ze zat te lachen tegen die verkoper. Die knul deed net of hij haar niet zag. Mijn vader zei ook: ‘Wat een lul zeg!’ Eva zat laatst met mij en een vriendin op het terras. Ze ging meteen bij de buren staan en trok zichzelf op aan de benen van die man. Ik zei wel: ‘Eva, niet doen’, maar ze deed het toch. Ze wilde gewoon bij die mensen kijken. Ik vroeg wel of ze het niet vervelend vonden en dat was niet zo. Mensen om ons heen moesten juist lachen, omdat ze zo eigenwijs bij die man stond. Zo kan het dus ook! Echt een enorm stom mens daar in het zwembad, wat een zuurpruim. Laat Morgan maar lekker onbevangen in het leven staan nog, gelukkig zijn er ook leuke mensen die om haar lachen en die het superleuk vinden dat ze zo vrolijk is en als een koninginnetje zwaait! Ik zou dat juist leuk vinden en ik zou juist tegen de mama zeggen: ‘Wat een eigenwijs kindje zeg, echt leuk!’ Beter dat dan zo’n kind dat altijd sjaggo is!
Groetjes Rainbow, trotse mama
