Keizersnee

#1

Wie heeft er net als mij een soort dramatische bevalling achter de rug en wil hierover praten??
ik ben op 8 december (vandaag 11 weken geleden)bevallen van mijn grote trots Melissa
ben op zondagochtend kwart voor 5 begonnen en ben om 18 uur die dag geeindigd met een spoedkeizersnee omdat mijn bekken te smal bleek en Melissa in kruinligging lag
het is mij allemaal rauw op het dak gevallen en ik ben er nu pas een beetje overheen
ik weet dat er veel ergere gevallen zijn maar vraag me af wie er toch zoiets heeft meegemaakt en met mij daarover wil kletsen??
nu 11 weken later heb ik nog steeds erge pijn in mijn buik na een tijdje gelopen te hebben, iemand die weet hoe en waarom dat zo is??

groetjes
Leonie

#2

Hoi Leonie,

Mijn jochie is nu ruim 2, maar de bevalling/keizersnede, staat mij ook nog steeds vers in het geheugen. Ik dacht ook gezellig thuis te bevallen, maar helaas. Hier dus mijn ervaring: Zondag 1 april 2001 begonnen 's middags de weeën, dus 's avonds toen het erger werd, hadden we de vk maar gebeld. Zoals het er toen voorstond beviel ik 's nachts nog, maar twee uur 's nachts hielden de weeën het voor gezien en ik zat met 3 cm ontsluiting.De volgende dag moest ik volgens de vk veel lopen om deze weer op gang te krijgen. Wat weinig hielp. 's Middags zou ze weer komen, half drie was ze er en prikte de vliezen door. Er zat meconium in het vruchtwater, dus dat werd een ziekenhuisbevalling. Wij op het ziekenhuis aan, maar nog steeds geen weeënactiviteit. In het ziekenhuis aan 't infuus, daarna voelde ik de weeën heftig,
en daar ben ik maar 2 cm mee opgeschoten. Om vijf uur 's middags zeurde ik al om een keizersnede, want elke keer als er een wee op kwam zetten, dan sloeg het hartje van Yirnick een slag over. Na drie uur extra pijn en zorgen, besloot men maar om een keizersnede te doen. Wat was ik opgelucht op dat moment, eindelijk werd er iets gedaan.
Vanaf dat moment kreeg ik er ook nog eens persweeën toe. Tegenhouden zegt men dan, nou doe dat maar eens, op een gegeven moment liet ik ze maar gewoon varen, ik was op. Ik was blij toen ik op de operatietafel de ruggeprik kreeg, wat een verlichting. Met een kwartier was Yirnick op de wereld. 4,5 pond, terwijl ik volgens de echo een week overtijd was. Bleek achteraf dat Yirnick zo’n twee tot drie weken in vruchtwater met meconium had gezeten, en daardoor niet groeide en zijn slokdarm was door het zuur aangetast. Dat was me allemaal ook zeer rauw op het dak gevallen, ik kon het niet goed verkroppen dat ik niet zelf kon bevallen. Niet alleen dat, want Yirnick moest in de couveuse, vanwege zijn slokdarm. Al met al had hij er 4 weken gelegen, wat je ook opbreekt, persé borstvoeding kolven, want aanleggen ging ook niet doordat hij zo klein was, elke dag om half negen 's morgens was ik er. Tot ik er borstontsteking bij kreeg en niet kon gaan, dat vond ik heel erg, mijn jochie niet zien en voeden. Dat kolven had ik een maand volgehouden en daarna had ik niet meer de puf om nog borstvoeding te geven. Dit was mijn verhaal, ik vind het leuk dat ik er ook met iemand over kan kletsen, verder heeft niemand die ik ken een keizersnede ondergaan.

#3

over die pijn in je buik na een tijdje gelopen te hebben, zou ik altijd even navragen, ik heb er geen last van gehad.

#4

Hoi leonie,

In de eerste plaats gefeliciteerd met je dochter!!
Ons zoontje Stephan is ook met een spoed-keizersnede geboren. Dat is nu bijna 2 jaar geleden (23 juni wordt hij twee) maar nog steeds als ik er aan terug denk krijg ik de “kriebels”.
Het was gewoon een rot-ervaring en zelfs na bijna 2 jaar denk ik daar nog niet anders over. Natuurlijk slijt het ergste wel een beetje, maar als ik bijv. een programma zie waarin iemand een keizersnede krijgt dan geeft me dat toch een rot-gevoel. Ook omdat ik zo graag op natuurlijke manier bevallen was. Je weet wel, dat je je baby meteen op je buik krijgt enzo…heerlijk lijkt me dat.
Aan mijn spoedkeizersnede is ook heel wat vooraf gegaan (o.a. weeenstorm) en ik wil dat nog steeds eens opschrijven hier bij: “verhalen” maar ik heb er nog steeds niet de “moed” voor gevonden ofzoiets.
Aan de ene kant wil ik het graag vertellen en aan de andere kant heb ik helemaal geen zin om er zo uitgebreid aan terug te denken.

Na de keizersnede heeft het bij mij best wel lang geduurd voordat ik weer op de been was.
Ik heb eerst nog 6 dagen in het ziekenhuis gelegen en eenmaal thuis kon ik nog steeds bijna geen stap verzetten zonder tegen de vlakte te gaan van de duizeligheid. Ook heb ik best lang last van mijn buik gehad (alleen niet elf weken, dus je zou het eens kunnen navragen bij je arts).
Ik moet er trouwens wel bij vertellen dat ik mij ook heel ellendig voelde omdat ik nog steeds een hoge bloeddruk had na de bevalling (had zwangerschapsvergiftiging tijdens zwangerschap) en omdat ik behoorlijke bloedarmoede had. Dat heeft er ook zeker wel aan meegewerkt dat het zo lang duurde voordat ik weer een beetje kon lopen enzo.
Misschien plaats ik mijn verhaal binnenkort wel, weet het nog niet…
Als je nog meer wilt weten kan je het altijd vragen hoor!

Sterkte en geniet van je mooie dochtertje!

Groetjes, Bianca

#5

Ik heb ook een spoedkeizersnede gehad. Lag al 7 1/2 plat in het ziekenhuis met absolute bedrust (alleen op voor douche en toilet) en zaterdagmorgen 25 maart 2003 moest ze met enige spoed gehaald worden, omdat het echt niet meer goed ging. Ik moet zeggen dat mij die keizersnede op zich wel is meegevallen, maar kreeg door de katheter er een blaasontsteking bij (da was nie zo lekker). Toen ik thuis kwam na 8 weken, geen tijd om goed te herstellen (zowel geestelijk als lichamelijk) omdat onze dochter nog in de couveuse lag 2x per dag naar het ziekenhuis (eerst uitproberen of ik toch wel kon autorijden, zonder auto kom je bij ons namelijk bijna niet in het ziekenhuis en taco moest overdag gewoon werken, maar dat ging gelukkig). Ik wilde zelf mijn dochter wassen en voeden, ´s middags weer naar huis om even te rusten en voor het eten te zorgen en ´s avonds weer samen naar onze dochter. Toen shannen na ruim 5 weken naar huis mocht, moest het gezin ook gewoon doordraaien.

Ik kan al met al wel stellen dat het mij zowel geestelijk als lichamelijk (er moest 22 kilo af, was zoveel aangekomen en shannen woog maar 1213gr. en er was geen vruchtwater meer) ruim een jaar heeft gekost om er weer helemaal bovenop te komen.

Christa

#6

Hoi, ook ik heb een soortgelijke ervaring, die me ook nog steeds de koude rillingen geeft als ik er aan terug denk. Mijn verhaal is op deze site te lezen, onder “verhalen”, Bevalling, mijn verhaal heet: Van zware bewolking naar een roze wolk…
Mijn buik is sinds de “bevalling”(…snee…) vrijwel gevoelloos gebleven. Had de hoop dat dat zou bijtrekken, maar helaas. Toch voel ik inwendig nog wel vaak een soort trekkend gevoel, alsof er soms wat spanning op het littekenweefsel staat, maar de buitenkant van mijn buik daar voel ik niks meer…
Hebben jullie , als mede "keizersnee-mama’s…"ook zo’n rare slappe buik, en zo’n groot litteken overgehouden? Bij mij was het waarschijnlijk zo’n spoed dat ze het niet "netjes"hebben kunnen doen, er zit werkelijk een jaap van ongeveer 35/40 cm!!!(schat ik) echt de hele doorsnee van mijn buik, van lijnks naar rechts…(ben ook wat “dik”, hihi…dus het kan ook best zijn dat het wat uitgerekt is, whoehahahaha!!!)Ben benieuwd!! Vind het erg lelijk staan…echt zo’n rare buik!
Maarja…lekker belangrijk, het heeft wel een heerlijk ventje “opgelevert”, ja toch?!
Liefs, Corrine

#7

Hoi Corrine,

Ja, ik heb ook zo’n rare “slappe” buik waar jij het over had.
Maar ja, ook ik ben wel een beetje teveel aangekomen de laatste tijd, hahahahaha!!!
Ondanks dat het bij mij ook een super-spoedkeizersnede was vind ik het litteken niet lelijk of extreem groot.
En inderdaad: het heeft ons wel een erg leuk, lief, ondeugend etc. ventje opgeleverd!!!

Groetjes, Bianca

#8

Ik heb niet echt een slappe buik en het liteken is ook netjes (ik heb diverse andere operaties gehad waarbij de litekens lelijker zijn gebleven, dus misschien vind ik het daarom wel meevallen)

Mijn liteken zit onder de bikinilijn dus heb er geen last van. Is ook niet gevoelig ofzo, ik ben juist behoorlijk afgevallen (van ruim 85 kilo naar 65 kilo) dus misschien dat het daarom meevalt.

Christa

#9

Dag dames

Ook ik heb een keizersnee gehad. Ook mijn verhaal staat hier op de site, misschien hebben jullie het al gelezen.

Ik heb een ontzettend lelijk litteken, is verticaal, dus nix bikinisnee. Maar aangezien ik die nooit zal dragen zit ik er niet zo mee. Bij mij is met de operatie zelf heel veel mis gegaan. Bijna niet verdoofd. Dus de problemen die ik met de keizersnee had zijn daaruit voortgekomen.

Och, ook voor mij geld, een kerngezond kind, en daar gaat het toch om. Heeft wel ongeveer een jaar geduurd voordat ik het een en ander een beetje op een rijtje had.
Gelukkig ben ik behoorlijk nuchter, dat wil wel eens helpen.

Wat me wel opvalt is dat er met een keizersnee nogal eens wat “verkeerd” gaat. En dat snap ik dus niet!!! Eigenlijk zou daar eens iets aan gedaan moeten worden. Heb wel eens bij me zelf gedacht: We zijn potverdorie geen beesten, die worden vaak nog beter behandeld!

Maarja, gebeurd is gebeurd, en er zijn ergere dingen in het leven (tenminste dat denk ik dan maar).

Groetjes Miriam

#10

Hoi ik heb wel een zware bevalling gehad, van mijn jongste, die 8 juni 2 wordt. Ik kreeg geen keizersnee en beviel dus thuis. Wat bijna zijn dood werd. Je kunt het lezen bij Verhalen, bevallingen, 12 ponder thuis geboren (1 van de 1e verhalen).

gr Monique

#11

Soms vindt ik het wel eens “griezelig” dat je veel “rot-verhalen” hoort over bevallingen.
Je weet wel, wat er allemaal mis kan gaan enzo…je zou bijna niet meer zwanger durven worden!!
Helaas heb ik er braaf aan meegewerkt door al te vertellen dat ook mijn bevalling niet bepaald lekker gelopen is.
Ik denk dat er heus wel een hoop bevallingen goed gaan, maar dat je nou eenmaal méér verhalen hoort van mensen waarbij het enorm is tegengevallen omdat die er ook vaak lang last van hebben (is het niet lichamelijk, dan is het wel psychisch).
Toch is het “fijn” om te lezen dat meer mensen die een keizersnede en een pittige bevalling achter de rug hebben, er nog weleens een tijd lang “last” van hebben.
Dat ik niet de enige ben enzo.

Groetjes, Bianca

#12

Ha Leonie,

Ik ben 24 dagen geleden ook bevallen via een keizersnee. Het begon allemaal de 26ste februari. Om 17.00 uur werd ik gestripped en moest toen een stuk gaan wandelen om de weeën op te wekken, wat al snel gebeurde. De eerste weeën waren prima te doen, in de loop van de nacht werden ze heftiger en gingen ze over in ontsluitingsweeën. Deze waren behoorlijk pijnlijk. Tegen 8 uur 's ochtend kwam de verloskundige en toen bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben. Vervolgens heeft ze mijn vliezen gebroken, om de rest van de ontsluiting te bevoorderen. Rond 12.00 uur kwam ze weer terug en toen bleek ik nog steeds op 4 cm te zitten, met hele heftige ontsluitingsweeën. Toen had ik de keus om zo nog 2 uur door te gaan of meteen naar het ziekenhuis om daar morfine te krijgen tegen de ergste pijn in de hoop zo door wat meer ontspanning de rest van de ontsluiting op gang te brengen. Die keus was snel gemaakt. Wij naar het ziekenhuis, waar ik aan de ctg werd gelegd en na een half uur morfine kreeg. In de 2 uur die volgende kreeg ik niet meer dan 1 cm ontsluiting en gingen de ontsluitingsweeën over in persweeën. Na die 2 uur hebben ze me nog aan een infuus gelegd, maar dat mocht allemaal niet baten. Inmiddels vol in de persweeën en 5 cm ontsluiting hebben ze nog geprobeerd op tijdens het persen de baarmoederwand voorbij het hoofdje te duwen. Wat niet lukte. Om 17.00 uur (na 24 uur van weeën) heeft men uiteindelijk besloten tot een keizersnee over te gaan, waar ik op dat moment erg blij mee was. Want persweeën hebben en er niets mee kunnen, is niet leuk. Je moet ze dan wegpuffen en dat is ontzettend moeilijk. Ik voelde ook echt het hoofdje drukken om eruit te willen en dat ging niet. Toen ik de ruggenprik kreeg, was het ook zo’n opluchting dat die pijn van die weeën weg ging!
Om 17.31 uur was Janneke geboren. 3784 gram. Een mooi meisje!
De periode erna vond/vind ik alleen erg zwaar. Na 4 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis. Daar kwamen alle emoties los van de dubbele bevalling. Ik wilde ook graag borstvoeding geven, maar door een grote zuigkracht van Janneke en minimale begeleiding in het ziekenhuis, had ze mijn tepels helemaal kapot gezogen. Na ruim een week toch doorgezet te hebben, storte ik helemaal in. Ik kon niet meer en raakte er zo gestressd van, en Janneke natuurlijk ook. Ik zag zo op tegen elke voeding dat ik verder niet meer kon genieten van mijn meisje. Daarnaast was ik lichamelijk natuurlijk ook niet ok, ik kon nog helemaal niets. Na eerst te hebben gekolfd en dan te voeden (maar dat kolfen nam dan 's nachts een uur per keer in beslag), heb ik voor mijn eigen en Janneke’s emotionele rust besloten tot flesvoeding over te gaan.
Sindsdien is het weer leuk en kan ik weer genieten van mijn meisje! Af en toe krijg ik nog wel een schuldgevoel, maar dat probeer ik dan zo snel mogelijk weer van me af te schudden.
Het enige waar ik nu nog tegenaan loop is dat doordat je buik nog zo gevoelig is, ik bijna niets aan kan, dan de kleding die ik op het laatst in de zwangerschap ook alleen nog maar aan kon. Ik loop dus al minimaal 2 maanden in 2 dezelfde broeken. Ik heb wel een nieuwe broek gekocht, maar die zit toch nog te strak op mijn lidteken. Ook wilde ik graag er eens uit, ik wandel wel elke dag, maar ik bedoelde even naar een centrum, beetje shoppen. Dat heb ik vandaag voor het eerst gedaan en dat viel me best tegen. Ik wil zelf sneller dan mijn lichaam geneest en dat is af en toe wel frustrerend.
Van mijn huisarts mag ik wel weer zelf autorijden, na vandaag weet ik nog niet zeker of ik dat alleen al durf, maar ik ga het van het weekend maar eens proberen.

Hoelang duurde het bij andere voor ze het gevoel hadden dat ze fysiek echt weer wat konden? Na die 6 weken mag je weer tillen etc. voel je je dan inmiddels ook zo veel beter dat je je ook in staat voelt dat te doen? Ik merk wel per een week een groot verschil, blijft dat zo, dat je elke week echt het gevoel hebt dat je vooruit gaat?
Ik hoop het wel, dan zie ik wel goede dingen voor over ca. 3 weken!

Oh ja, waar ik totaal niet op voorbereid was, waren de kraamtranen. Ik had geen idee en had er ook weinig over gehoord of gelezen, dat dat er ook bij hoort. Het zal wel afhangen van de heftigheid van je bevalling (?) hoeveel last je ervan hebt, maar ik had geen idee wat dit alles met je emoties doet. Ik ben van mening dat daar best wat meer aandacht aan besteed mag worden, door de verloskundige of zo. Ik heb nogal wat tranen gelaten en laat nog steeds wel de nodige…

Bedankt voor het luisterend oog.

Groetjes,
Miriam

#13
quote:
Dat is nu bijna 2 jaar geleden (23 juni wordt hij twee)

Ik dacht dat hij ouder was, al een jaar of vier.
Of vergis ik me nu?

Tessie

#14

Hahahahahahahahaha, nee je vergist je niet hoor
Maar kijk ff naar het eerste bericht, de DATUM

Groetjes Bianca, mamma van Stephan en Kaya

#15

hahahaa… ik had het ook niet door hoor

Groetjes Mariska
Mama van Lindsay, Tess, Melanie, Julia, Nathalie & Malin

#16

Ik zat het ook als een nieuw bericht te lezen. Toch wel interessant als je zelf ook een keizersnee hebt gehad.

Ik heb 3 hele verschillende bevallingen gehad. Met Talitha, die is nu 8, woonden we nog in Engeland, vlakbij Wales en daar is ze dus geboren. In het ziekenhuis is daar normaal. Ben met haar ingeleid, absoluut geen pretje.

Met Joshua woonden we nog geen jaar in NL en was het de bedoeling dat ik thuis zou bevallen en ben ook thuis begonnen. Op 21 April 2001 braken mijn vliezen rond 2 uur 's nachts, kon verder niet meer slapen, dus ben beneden gaan zitten op een handdoek omdat het nogal drupte, TV gekeken en geborduurd. Rond 11 uur kwam de vk kijken en die dacht dat duurt nog wel even. Niet lang daarna werden mijn weeen heviger, maar kon er goed doorheen ademen. Om een uur of 10 gebeld 's avonds, dat het dichterbij aan het komen was, want er zat ongeveer 5 minuten tussen de weeen. Dus ze kwam, toen werden mijn weeen erg onregelmatig. Soms kreeg ik er 2 achter elkaar, en dan zat er weer 10 of 15 minuten tussen. Heb op een gegeven moment heel lang onder de douche gezeten. en dat hielp wel, maar niet genoeg. Ongeveer 23 uur nadat mijn vliezen gebroken waren besloot de vk dat het beter was naar het ziekenhuis te gaan, om de gyn. te laten kijken. Daar kreeg ik weeen opwekkers. Begon behoorlijk moe te worden, maar ben nooit verder gekomen dan 7 of 8 cm ontsluiting. Om een uur of 9 's morgens werd er besloten dat het een keizersnee moest worden, want het bleek dat JOshua een aangezichtsligging had, dus de bocht door het geboortekanaal niet kon maken. En 10:01am was die er. Toen ze dit besloten, had ik ook echt zo iets, van haal de baby er aub uit, want ik kan niet meer. Over het algemeen is de keizersnee geen slechte ervaring geweest, ook omdat het me altijd zo koud leek, omdat je baby uren lang niet ziet. Dat was bij mij niet het geval, Joshua is zelfs nog bij mij op de verkoeverkamer geweest, onder de warme lamp bij mij. Heb wel lang last gehad van de wond en kon het ook niet opbrengen om borstvoeding te geven.

Mijn laatste bevalling is eigenlijk de beste geweest. Moest natuurlijk wel in het ziekenhuis, maar ik was er om 2 uur 's middags en om half 7 's avonds was Jonathan er, met 1 perswee. Dus een goede afsluiting voor me.




#17

Ik had toen ik reageerde niet in de gaten dat het eerste bericht al 2 jaar oud was.
Ik had/heb erg de behoefte om te horen hoe de bevalling/keizersnee bij andere is gegaan en hoeveel last ze ervan hebben gehad. Ook had ik erg de behoefte het even van mij af te schrijven.
Inmiddels is het ruim 4 weken geleden en ik merk elke dag dat het een stuk beter gaat. Ook ga ik af en toe een uurtje winkelen met opa en Janneke, dat doet me erg goed. Krijg ik het gevoel dat ik weer de draad een beetje aan het oppakken ben en het leven weer een beetje normaal wordt (voor zover dat gaat met een kleine).
Graag zou ik met andere nog ervaringen uit willen wisselen, dus als iemand zich geroepen voelt om te reageren…

groetjes,
Miriam

#18

HEt maakt toch ook niet uit hoe oud een vorig bericht is. Ik denk dat het goed is om af en toe over bepaalde dingen met elkaar te delen, vooral als het moeilijk is geweest en daar is IkkeBen toch voor.

Hoop dat je nog meer reactie krijgt. Voel je vrij om mij te emailen, als je een oor wilt.

Fijn dat het al wel beter gaat, geniet maar lekker van je meisje.




#19

Hai Carina,

Dank je voor je reactie. Ik had nog nooit eerder iets met zo’n forum gedaan, maar ik vind het wel erg leuk, zeker als er dan positief op wordt gereageerd.
Het is prettig om je ei kwijt te kunnen bij mensen die begrijpen waar je het over hebt. Al vertel ik aan iedereen die het horen wil hoe de bevalling is geweest, zo praat ik het van me af. Maar het is ook fijn om te horen hoe andere zo iets hebben ervaren, dan heb je het gevoel dat je niet de enige bent. Het ‘had jij dat ook gevoel’. Zo’n forum werkt daar wel heel goed voor.

groetjes,
Miriam

#20

hoi

Ik heb ook een keizersnee gehad.
Heb er eigelijk nog nooit over geschreven of gepraat ja
met bekenden, maar ga proberen om het hier een beetje op te
schrijven vind het toch wel leuk hoe anderen het
hebben gehad.

het begon in het weekend vorig jaar van hemelvaart
Ik en mijn vriend hebben een caravan en daar gaan we
s weekends naar toe dus wij waren er woensdagavond al.
niets aan de hand heb mooi rustig aan gedaan zijn een beetje
de stad daar in geweest op donderdag en vrijdag was het zo regenachtig weer
dus toen hebben we met zijn tweeen een spelletje gedaan.
Het was denk ik zo beetje tegen 2 uur toen wou ik even slapen dus lekker
op de bank en mijn vriend lag aan de andere kant.
toen ik wakker werd tegen 4 uur toen moest ik naar
de wc, maar toen ik op wou staan zijn mijn vliezen gebroken.

Dat wist ik toen niet ik naar de wc maar
het bleef maar doorlopen,.
Ik naar mijn moeder toe die helemaal in paniek dat
ik snel naar huis moest en daar eigenlijk maar afwachten.
Toen ik weer bij de caravan aan kwam toen had mijn vriend alles
al opgeruimd, want die had ook zo iets van we moeten direct weg,
Ik heel rustig heb mijn schoonmoeder opgebeld, want ik geloof dat ik
het rustigst was van allemaal en heb mijn schoonmoeder verteld dat
we naar huis toe gingen omdat mijn vliezen waren gebroken.
Direct in de auto toen kwam mijn schoonmoeder ook nog aan gelopen
heb ze direct de kadootjes voor moederdag gegeven en zijn weggegaan.

We zijn eerst naar het ziekenhuis gegaan en daar hebben ze een
kweek genomen of het echt vruchtwater was.

Het was vruchtwater, maar we moesten eerst weer naar huis
wacht tot de weeen om de zoveel minuten kwamen dus naar huis niets aan de
hand s avonds weeen om de zoveel minuten dus naar ziekenhuis weeen weg.

daar nog even gebleven toen weer naar huis als de weeen niet door gingen zetten werd ik zondags ingeleid. ondertussen nog een paar keer naar ziekenhuis geweest
maar iedere keer als ik daar aan kwam niets geen weeen meer.

zondagmorgen om 8 uur moest ik in het ziekenhiuis wezen werd ik ingeleid
had wel weeen toen maar kon niet zeggen dat ze heffig waren
tegen 12 uur hebben ze even gekeken hoeveel ontsluiting dat
ik had nog niets en toen op de monitor konden ze
zien dat de hartslag van yannick door de weeen naar beneden ging.
Toen hebben ze de gynecoloog erbij gehaald en die heeft besloten
dat het niet via de natuurlijke weg kon om 1 uur zou ik geopereerd worden
Ik heb eerst mijn moeder gebeld want ik moest het even kwijt vond
het helemaal niet leuk zat er heel erg tegen op.

om 13.11 is yannick geboren op moederdag dus
ik had een heel mooi moederdag kadootje.
In begin toen ik er aan terug denk dan zei ik meteen
nooit geen baby weer, maar nu denk ik daar heel anders over
dus het slijt op den duur wel.

groetjes katinka