de geboorte van Eva was geen soepele bevalling…
Hallo allemaalIk was verleden jaar op 12 september uitgerekend. Toen ik zwanger was bleek ik een veel te hoge bloeddruk te hebben waardoor ik de laatste maand in het ziekenhuis heb doorgebracht. Ik had ook eiwitten in mijn urine,
en was heel erg opgeblazen door al het vocht.
De artsen zouden me met 39 weken inleiden. Het bleek dat mijn baarmoedermond nog helemaal niet week was dus hebben ze een veter ingebracht. Na een hele nacht en dag vol met
rugweeen had ik iets minder dan een cm meer ontsluiting maar mijn baarmoedermond was nog steeds niet week. De weeen waren inmiddels weg, dus schot in de zaak zat er niet.
Er was beloofd dat ik dan op vrijdag (dit gebeurde van woensdag op donderdag) 's avonds opnieuw een veter zou krijgen. Dit werd zondag want dat zou beter voor me zijn. Ik baalde inmiddels gigantisch want de vergiftiging
begon ook zijn tol te eisen, ik voelde me lichamelijk met de dag verslechteren. Op vrijdagavond hebben we gevraagd of ik niet een dag naar huis kon om bij te komen, want in het ziekenhuis kom je door kleine bedjes
ook niet aan je rust toe. De volgende dag zouden de artsen het bekijken. Die nacht kreeg mijn zaalgenoot om 3 uur weeen, gevolgd door vele telefoontjes naar haar telefoon naast dr bed, en familiebezoek midden in de nacht. Weer
geen oog dichtgedaan dus. Die ochtend verloor ik ineens best veel vocht. Even tegen de verpleging gezegd en nadat ik uitgebreid had gedouched hebben ze gecontroleerd of het vruchtwater was. Nee dus. Mijn bloeddruk bleek
redelijk normaal dus ik mocht een dag naar huis. Eenmaal thuis zijn de vliezen binnen een uur gebroken (dat vocht s morgens was toch een scheurtje)
Op naar het ziekenhuis dus. Ik was zo blij dat ik toch uit mezelf ging bevallen. Toen bleek dat ze 72 uur zouden wachten totdat ze iets gingen
doen. Die vliezen hadden dus waarschijnlijk de zaak eerder langzamer gemaakt dan versneld…Weeen kreeg ik niet dus
dinsdagochtend werd het infuus ingebracht. Na een uurtje begon het te rommelen en na 2 uur weeenstorm. Gelijk het infuus lager, en na 2 uur was het infuus uit maar de weeenstorm
bleef. Om 5 uur smiddags kwam de arts vragen of ik een ruggenprik wilde want het zag eruit alsof het nog wel even kon duren. Ik wilde heel graag een ruggeprik want de pijn was onhoudbaar. De aneasthesist zou binnen een
kwartier komen. Om 10 uur 's avonds kwam eindelijk de aneasthesist. Ik werd eerst getoucheerd, ik bleek 3 cm ontsluiting te hebben…1 cm meer, 10 uur weeenstorm, de moed zakte me in de schoenen…
De aneasthesist bleek behalve een man die niet op tijd kwam ook nog een man die niet zo heel goed kon prikken. Na 4 keer te hebben misgeprikt en gewroet zat de 5e keer eindelijk de prik goed. Ondanks alles kon ik de man wel
zoenen. Eindelijk geen pijn meer, wel heel erg klappertanden en beven, dat bleef ook 4 uur aanhouden. Om half 3 bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben. Ik zag mezelf al op de ok liggen. Om een uur of 3, half 4 begon ik stennis te
maken. Ik kreeg ineens toch pijn en de katheter irriteerde enorm. toen bleek om half 5 dat ik volledige ontsluiting had! De prik werd uitgezet, en na een half uur mocht ik persen. Ik had totaal geen persdrang, heb daar overigens
niks van tegen de arts gezegd want het enige wat ik wilde was :dat kind eruit. Na 2 en een half uur persen is mijn dochter geboren, met een
vacuumpomp, apgar 9 en 10, geweldig gezond, Ik was volledig ingescheurd, de arts wilde me niet vertellen hoeveel hechtingen het waren. 2 dagen later bleek ik een HB van 4 te hebben en heb nog een bloedtransfusie gehad (ik was
vlak na de bevalling onwel geworden) Al met al een zware bevalling. Het was allemaal wel de moeite waard hoor maar ik ga zeker met de gyn wel afspraken maken over de volgende bevalling (en ga naar een ander zh want hier werden wel fouten gemaakt) want dit NOOOOOIIIT meer
groetjes, Els