Vooral de eerste weken was dat wel bekend voor mezelf na een lange tijd niet zwanger te kunnen worden en 4 miskramen, is dat eigelijk ook niet zo raar. <?xml:namespace prefix = o ns = “urn:schemas-microsoft-com:office:office” /><o:p></o:p>
Maar waar kwamen die angsten nou vandaan later in de zwangerschap?
Nou, toen ik daar dus eens over na ging denken wist ik het wel.
Hier mijn verhaal over angst voor de bevalling
Na 12 weken eindelijk de tijd om te gaan genieten. Nou niet echt. De angst dat er wat fout zou gaan werd eigenlijk alleen maar erger, waarom? Nou, dat zal ik proberen uit te leggen.
Iedereen weet je wel dingen te vertellen zeker als iemand zwanger is “ ohhh, een vriendin van mij heeft een doodgeboren kindje gekregen” heel erg natuurlijk, maar op die verhalen zit je tijdens je zwangerschap eigelijk niet op te wachten.Ik zei wel tegen mezelf, nee, het komt goed, maar in mijn onderbewustzijn was ik er toch heel erg mee bezig, dus dan word je bang “oh” als dat ons maar niet overkomt.
De angst voor de bevalling, had ik al heel lang. Eigenlijk hetzelfde verhaal, iedereen weet je wel verhalen te vertelen over zijn bevalling of over die van een ander die niet prettig zijn verlopen, wat mij altijd opgevallen is, dat de (goede verhalen) bijna nooit verteld worden, want dat zal niet interessant zijn, denk ik maar juist die verhalen zijn wel fijn om te horen, zodat je weet dat niet elke bevalling het zelfde hoeft te zijn.
Bang, waarvoor ben je nou bang? Het onbekende, daar ben je bang voor.Je weet niet als je nog nooit een bevalling hebt meegemaakt,wat er met je gebeurt.Pijn, wat is pijn?Dat weet je niet voor dat je het hebt gevoeld, maar bij iedereen is pijn anders.Pijn valt ook niet uit te leggen, want je bent het ook zo weer vergeten.Ik denk dan maar aan de keren dat ik gevallen ben, die pijn kun je je ook niet meer voor de geest halen. Je weet alleen nog maar dat het pijn deed, maar meer ook niet.
Als ik dan zo terug denk aan de laatste weken voor de bevalling was ik behoorlijk bang,
Kan ik het wel?
Raak ik niet in paniek?
Zou het niet zo’n pijn doen dat ik flauw val?
Allemaal vragen, die iedereen zich af vraagt als je zwanger bent, maar wie kan je daar nou antwoord op geven? Ik niet, ook al heb ik het mee gemaakt.Er is geen bevalling het zelfde, iedereen ervaart pijn op een andere manier, hoeveel ik er over gelezen heb, de verhalen van anderen heb aangehoord, is dat me steeds duidelijker geworden. Het enige wat ik er over kan zeggen is dat op het moment dat “het” begonnen was ik niet meer bang was. Want hoe dan ook, je kindje moet en gaat geboren worden, angst of niet . Wat mij wat rust gaf, was dat ik niet alleen was, want ook voor mijn kindje zou het geen pretje zijn en misschien nog wel vervelender. Gelukkig kan je kind, je dat ook nooit na vertellen.
Ik denk dat hoe rustiger je met de bevalling begint hoe beter het zal gaan ( schijnt bewezen te zijn). Ik ga niemand vertellen hoe je iets moet doen, maar wil wel wat adviezen geven over wat je zou kunnen doen om de angst minder te laten worden.
1 Vertel je verloskundige dat je bang bent voor de bevalling.
Zij kan je hier bij helpen en uitleggen wat de mogelijkheden zijn om de bevalling zo prettig mogelijk te laten verlopen.
2 Probeer zo min mogelijk naar de verhalen over verschrikkelijke bevallingen te luisteren, zeg ook gewoon “ik wil dit verhaal nu niet horen”.
3 Jezelf goed voorbereiden op de zwangerschap en bevalling, door een zwangerschapscursus te volgen (is ook gewoon leuk omdat je met meerdere vrouwen ben die het zelfde mee maken).
4 Praat er over met zwangere vrouwen, je zult zien dat je niet alleen bent.
5 Zet op papier wat je wilt, wie je er bij wilt hebben, hoe je wilt bevallen op een baarkruk, in bad, gewoon op bed, in een ziekenhuis, vraag je verloskundige wat de mogelijkheden zijn.
Ik denk dat je dan een prettigere zwangerschap zult hebben.