Na een voorspoedig verlopen zwangerschap en bevalling, werd Mathijs thuis geboren. Helaas ging het toen mis.
Mathijs stopte met ademen, kreeg stuipen en raakte onderkoeld. Mathijs had te kampen met een 'moeilijk start' zoals men het noemt. Oorzaak hiervan: Domme Pech met een grote P. Een hele moeilijk en zware periode voor ons alle drie...
Mathijs heeft kort geleden zijn tweede verjaardag gevierd. Twee jaar geleden hebben wij hiervan niet durven dromen.....over zijn ontwikkeling en vechtlust nog maar niet te spreken. Wat zijn wij trots op onze kanjer !!
Sinds 2 jaar ben ik de trotse moeder van Mathijs, ons eerste kindje. De thuisbevalling verliep voorspoedig en snel. Mathijs werd, vier uur nadat de bevalling zich aankondigde en, twee dagen eerder dan uitgerekend geboren. Meteen na zijn geboorte werd zijn ademhaling steeds zwakker waarop hij uiteindelijk geheel stopte met ademen. Al snel daarna moest Mathijs gereanimeerd worden. Na een kwartier waarin zijn toestand niet verbeterde, werd hij met spoed naar het streekziekenhuis overgebracht. Zijn toestand was kritiek. Mathijs was onderkoeld, had stuipen en stopte meerdere malen met ademen. Tevens was duidelijk dat hij een zuurstoftekort had opgelopen. Om nog meer schade aan de hersenen te voorkomen kreeg hij tegen de stuipen Luminal toegediend. Al met al werd na een paar uur duidelijk dat de situatie van Mathijs dusdanig kritiek was, dat men adviseerde om hem over te brengen naar het Radboud.
De eerste 24 uur in het Radboud waren het meest kritiek. Het was afwachten of Mathijs het zou redden. Om de hersenen zoveel mogelijk rust te geven mochten wij hem geen prikkels geven (b.v middels aanraking). Tijdens de eerste dagen van zijn verblijf in het Radboud werden vele onderzoeken verricht. Centraal stond dagelijks de hersenscan. A.d.h.v de uitslagen hadden we dan ook dagelijks een gesprek met de arts. De resultaten waren verontrustend.Er was geen hersenactiviteit. Wat hiervan de mogelijke gevolgen konden zijn werd met ons besproken. In de gesprekken werd het ons niet mooier voorgedaan dan dat het was. Wat Mathijs wel of niet zou kunnen was afhankelijk van hetgeen er aan hersenfuncties beschadigd was en wat er eventueel zou herstellen. Kortom de toekomst moet het uitwijzen.
Na een dag of drie verbeterde de toestand van Mathijs. De uitslag van de hersenscan liet zien dat er wat meer hersenaktiviteit was. Maar de vooruitgang was nog minimaal. Mathijs mocht naar de Medium Care afdeling. We mochten hem voor het eerst vasthouden!! Het stoppen met ademen bleek geen neurologische afwijking en kwam ook niet meer voor. Lichamelijk onderzoek wees uit dat Mathijs t.g.v. het zuurstof gebrek geen lichamelijk letsel had opgelopen. Over zijn motorische en geestelijke vermogens en ontwikkeling kon men geen zinnig woord zeggen.
Uiteindelijk betekende dit alles dat Mathijs na een week weer terug mocht naar het streekziekenhuis. In het steekziekenhuis kreeg hij de nazorg, en leerde wij Mathijs verzorgen.
Op 14 dec. 99 mocht Mathijs (twee weken jong) uiteindelijk mee naar huis. Dit had nog wel wat voeten in de aarde, omdat hij niet voldoende dronk. Met duidelijke afspraken en met Mathijs in onze armen keerde we beren-trots met onze kerel naar huis. Eveneens een spannende periode aangezien het er nu op vast zat of hij thuis voldoende zou drinken. Was dit niet het geval dan moest hij bij de eerste controle (na de kerstdagen) weer opgenomen worden. Waarschijnlijk wilde hij gewoon naar huis want vanaf de eerste fles drok hij alles op.
Mathijs heeft inmiddels zijn tweede verjaardag gevierd. Een groot feest. Zijn eerste levensjaar stond vooral in het kader van vechten, overleven, fysiotherapie, medicijnen,rust, regelmaat, controles en een "prikkelarme" omgeving. Dit alles om hem in staat te stellen zoveel mogelijk te herstellen.
Voor mij (en mijn man) was het een jaar dat begon met veel verdriet, onmacht, angst, onzekerheid, onbegrip en noem maar op. Ondanks dit alles heb ik ook veel van Mathijs kunnen leren en genieten. Dit laatste heb ik echter wel moeten leren.Daarnaast heb ik respect en bewondering voor zijn vechtlust. Wij zijn dan ook de rijke en trotse ouders van dit kostbare kereltje.
Alhoewel de toekomst uit moet wijzen hoe Mathijs zich verder ontwikkelt, kunnen we nu dankbaar vaststellen dat het goed met hem gaat. Bijzonder goed zelfs. Mathijs functioneert op alle vlakken als een gezonde peuter!!. Eerlijkheids halve moet ik vermelen dat het niet ondenkbaar is, voor zover wij nu kunnen waarnemen, dat er mogelijk wat 'restverschijnselen' te zien blijven. Zo heeft hij bv een grote voorkeur voor rechts en is hij misschien sneller 'wankel' ter been. Natuurlijk heeft dit onze aandacht, maar dit alles weegt niet op tegen het feit dat hij zich zo goed heeft weten te herstellen. En wie een hond wil slaan vindt natuurlijk altijd een stok......
Mathijs zit lekker in zijn vel en dat is wat voor ons de graadmeter en hetgeen dat telt !!
Wonderbaarlijk zo vindt de kinderarts zijn ontwikkeling ... en anders wij wel!!. Hij heeft zichzelf al lang bewezen en een ieder 'een poepie laten ruiken'.
Hoe dan ook wij houden vreselijk veel van onze kerel, wat de toekomst ook mag brengen.
De oorzaak van de slechte strart van Mathijs: Domme Pech met een grote P. Het komt eens op de zoveel duizend keer voor. Nu 'toevallig' bij ons.