Op mijn 17e voor het eerst zwanger!


#1

Op mijn 17e kwam ik erachter dat ik zwanger was. Lees maar gauw het verhaal, dan zul je zien dat niets onmogelijk is!

Liefs ellen

Tja hoe zal ik hier eens beginnen?!

17 Jaar was ik toen ik erachter kwam dat ik zwanger was! Gos, wat was dat schrikken zeg?? Echt, je bent dan nog zo jong, je bent net bezig met je toekomst plannen, welke richting ga ik op met mijn studie, eindexamen etc... misschien zelfs wel op kamers!

Nadat ik een keer niet ongesteld was geworden (wat voor mij niet echt vreemd was) voelde ik dat er allemaal rare dingen aan het gebeuren was in mijn lichaam! Er ging niet direkt een belletje rinkelen, omdat ik ook nog maar 1X met mijn vriendje naar bed was geweest!

De tweede maand wachten op mijn ongesteldheid, weer niets.... ik werd wat onzeker! En bang tegelijk! Want stel je nu toch eens voor dat je zwanger bent op je 17de, maar dacht nog: "zoiets overkomt mij niet!"

De derde maand, mijn borsten groeiden wel erg snel, en ik zat helemaal niet lekker in mijn vel...... was snel moe en kreeg al een beetje een vermoeden van wat er met mij aan de hand kon zijn! Maar ik wilde het voor mezelf gewoon niet geloven! Ik zat duidelijk alles te ontkennen, maar diep van binnen wist ik dat er iets in mij groeide, ik weet niet zo goed wat dat precies is maar ik wist gewoon dat het zo was!

Mijn ouders zeiden tegen me dat ik eens naar de dokter moest gaan omdat ik zo wit zag, mijn moeder dacht aan ijzertekort! Ik wist wel beter! Maar ik zei niets! Ik vertelde alleen maar dat ik me gewoon wat grieperig voelde en dat het wel weer overging, er waren tenslotte veel meer kinderen ziek uit mijn klas!

Dit verhaal wist ik nog een maandje te rekken en toen waren mijn ouders het zat! (Ze hebben zelfs gedacht dat ik kanker ofzo had!)Ik werd naar de dokter gestuurd en daar ging ik met lood in mijn schoenen....

In de wachtkamer duurde het echt eeuwen voordat ik aan de beurt was! @#%$, het belletje van de volgende patient ging en dat was ik! Er zat verder niemand meer in de wachtkamer! Pfff ik weet nog goed hoe lang die gang was naar de spreekkamer! ol

In mijn hoofd maalde steeds: "ik laat het kindje niet weghalen!" en "mijn ouders doen me wat!"

"Zo" zei de dokter: "je voelt je de laatste tijd niet zo lekker?" De normale vragen stelde hij achter elkaar aan: "Ben je vaak moe?, eet je wel goed? spuug je? "
Dat was 5 minuten en toen hield ik het niet meer! Ik zei: "dokter ik weet wel wat er met mij aan de hand is!, ik ben ZWANGER!!"

Tot mijn grote verbazing bleef hij erg kalm! Hij legde zijn kladblok weg keek mij aan en vroeg: "Hoelang denk je dat je zwanger bent?" Ik zei: "ik zou het echt niet weten, ik denk zelf zo'n maand of vier!" De dokter: "zal ik even kijken hoever je bent!??" Aan mijn buik kon hij voelen dat het kindje wat in mij groeide al 5,5 maand groot was! Zo wat schrok ik zeg! Nog 3,5 maand en het zou geboren worden!
De dokter gaf mij wat alternatieven maar ik zei: "ik wil het kindje graag houden!" Hij heeft mij toen naar huis gestuurd met wat ijzertabletten en we hebben de afspraak gemaakt dat ik 1 week later terug zou komen, omdat ik het toch echt aan mijn ouders moest vertellen! Zo wat zag ik daar tegen op!

Dus nog steeds met lood in mijn schoenen weer terug naar huis gegaan. 's Avonds met mijn vriend overlegd wat we nu precies moesten doen?! We besloten om het eerst aan zijn ouders te vertellen en dan pas aan mijn ouders, want als mijn ouders mij dan het huis uit zouden zetten ik in ieder geval bij hun terecht kon!

's Middags, zijn beide ouders waren thuis, zijn we naar zijn huis gegaan! En we hebben het daar verteld, ze waren erg overstuur! Ook gezegd dat mijn ouders het nog niet wisten en dat ik dat zelf wilde vertellen! (Ik heb hier eigenlijk niet zoveel over te vertellen omdat ik niet echt goed kon opschieten met ze!)

's Avonds zijn we naar mijn ouders gegaan en hebben we het daar verteld, (mijn vader had die jaar daarvoor net zijn eerste hartaanval gehad, dus ik dacht dat ie het einde van de avond niet zou halen!) toen ik het verteld had, is mijn vader in de war weggelopen en mijn moeder heeft allen maar geroepen: hoe kan dat nou? Hoelang ben je zwanger? Bijna 6 maand? Waar zit dat dan? Mijn vriend is toen weg gegaan en ik bleef alleen met mijn moeder achter. Ik wou nog op mijn vader wachten maar mijn moeder zei: "ga maar op bed hij moet tot bezinning komen!"

Dus ik ben naar boven gegaan wassen, tanden poetsen.... en toen hoorde ik de buiten deur. Mijn vader was thuis gekomen.
Voetstappen op de trap, ik kreeg helemaal de zenuwen ik dacht: "Nu zal je het zien, ik kan mijn koffers pakken!" Mijn deur ging open en mijn vader sloeg zijn armen om mij heen en zei: "Je bent mijn dochter en ik hou van je! We komen hier samen wel uit!" Zo wat heb ik toen gehuild zeg!
Samen hebben we zo'n 10 minuten stilzwijgend in elkaars armen gestaan.

En heel langzaam hebben we het met z'n allen geaccepteerd dat ik een kindje kreeg! Ik had nog maar 3 maanden te gaan en er moesten nog behoorlijk wat dingen geregeld worden! Mijn broertje van toen 10 jaar vond het helemaal te-gek, op zijn tiende oom worden! We moesten nog een babybed hebben en alle spullen die je nodig hebt voor een klein kindje!

19 mei,2 Dagen voor de uit gerekende datum!
Ik ga om 10 uur op bed, knallende koppijn! Ik denk nog als ik maar geen hoofd pijn heb als ik moet bevallen! Ik ging in die tijd vroeg op bad want ik schreef elke avond in mijn dagboek! En in mijn dagboek zie je op 19 mei: "oeh ik voel wat, zouden dat weeen zijn? Neeh, toch?" En dan schrijf ik weer een stukje over wat er die dag gebeurt was en dan staat er weer: "Nou zeg, volgens mij is de bevalling begonnen ik voel het weer!"

Toch maar weer naar beneden gegaan en samen met mijn ouders geklokt! Ze kwamen al snel om de vijf minuten, het ziekenhuis gebeld, kom maar langs (het was een half uur rijden naar het ziekenhuis) en dan kijken we of het doorzet!

Mijn vader had mijn vriend gebeld, die lag ook al bed, en had de volgende dag een examen.... die kwam er ook aan, mijn moeder zou ook bij de bevalling zijn. Dus we zijn toen met z'n vieren in de auto gestapt, mijn broertje bleef slapen bij de ouders van mijn vriend.....

Vreselijk zeg, zo'n lange autorit als je gaat bevallen! Pfffff Eenmaal in het ziekenhuis zeiden ze: "nou het kan nog wel een poosje duren hoor dus je mag nog wel naar huis gaan."Nou mooi niet! Ik wou niet die rit nog twee keer meemaken die nacht! Eerst weer terug en dan weer naar het ziekenhuis! Dus ik kreeg een kamer, het was inmiddels zo'n 01.30 uur!

Het kindje had wat vruchtwater binnen gekregen dus moest ze zo'n elektrode op haar hoofdje en werd ze goed in de gaten gehouden! Maar het ging allemaal goed, er was 1 ding: ik kon niet goed de weeen opvangen dat kon ik alleen maar op mijn zij en zo ben ik dus ook bevallen! Om zeven uur 's morgens precies op 20 mei werd Anneke Bonnie Anieck geboren!

Helemaal gezond! Ik was ingescheurd en werd gehecht. Maar ik was zo moe, dat ik haar heb bekeken, gevoeld en geroken en direkt na het hechten in slaap ben gevallen! Ik mocht toen nog een week in het ziekenhuis blijven om het verzorgen van een baby te leren... ik was tenslotte net 18 geworden dus zoveel weet je er dan ook niet van!

Ik was blij dat mijn moeder bij de bevalling was, mijn vriend ging steeds naar buiten "peukkie" roken. En mijn vader zat in de wachtkamer! Het waren emotionele maanden voor ons maar onze band is er wel sterker door geworden!
Die gaat echt nooit meer stuk!

Ik hoop dat als er andere kinderen zijn die zich ook erg onzeker voelen omdat ze zwanger zijn geworden, hier een leer uit kunnen trekken... Vertel het gewoon, het is niet goed voor het kindje als je niets verteld. ik heb bijna 6 maanden met een baby in mijn buik gelopen en mijn normale kleren aangehouden dus mijn lichaam kreeg van mij geen kans om te groeien. Pas toen ik het verteld had, moest ik andere kleren aan en van de ene op de andere dag groeide mijn buik!

Neem wie dan ook in vertrouwen! Als ik het over mocht doen zou ik het zeker eerder verteld hebben!

Heel veel liefs ellen


#2

hallo wij zijn Tessa en Tiffany, van allebei  16 jaar.

Wij moeten en presentatie houden over tiermoeders. Wij willen graag in contact komen met een tienermoeder of iemand die het heeft meegemaakt.. Wij willen graag een interview houden als dat zou kunnen, en willen graag jullie verhaal horen.

Alvast bedankt...


#3

hallo

ik ben betty en ik ben 16 jaar en ben nu 20 weken zwanger en ik wou even reageren op het verhaal van ellen ik heb me ook zo gevoelt die onzekkerheid die angst het is best wel heel vreemd als je zo jong zwanger raakt je lichaam voelt anders en je bent zo onzekker!!! nou ik zou graag met andere tienermoeders in contact willen komen om gezelig mee te kletsen.

groetjes........ betty


#4

leuk verhaal over je hele zwangerschap!

ik ben dus sofie een student van belgie! ik moet een eindwerk maken over tienermoeders. ik heb dit onderwerp zelf gekozen omdat het mij enorm aanspreekt! ik moet ook een intervieuw met ene tienermoeder doen en zou ook nog wat informatie moeten hebben! daarom wou ik je via deze vragen of je mij mssn wilt helpen! je kan me altijd mailen op sofieke_1983@hotmail.com

dikke kus en alvast bedankt


#5

hoi ellen

ik kan je op een punt geen gelijk geven en wel deze"Ik mocht toen nog een week in het ziekenhuis blijven om het verzorgen van een baby te leren... ik was tenslotte net 18 geworden dus zoveel weet je er dan ook niet veel van!"""ik was namelijk ook net 18 toen ik mijn zoontje kreeg maar ik ging die zelfde dag/nacht nog na huis met de kleine en heb maar 3,5 uur kraam verzorging gehad per dag na mijn bevalling
en vind dus niet dat je er niet veel van weet als je zo jong bent

ik ben nu bijna 21 en heb de opvoeding van fernando-clybon tot 8 maanden geleden alleen moeten doen omdat mijn ex een kindje maar vervelend vond en fer is een geweldig kind.ik vind dus dat ik het heel goed gedaan heb ik heb nu dan wel een vriend die fernando-clybon accepteerd als zijn eigen kind maar toch.ik ben nu bezig voor een 2de kindje.zie dit boven staande niet als critiek maar ik moest het wel ff kwijt met vriendelijke groeten zorlita-lorraine ps ik had al geen contakt meer met mijn ouders vanaf mijn 15.ik woonde met mijn 15 al op mij zelf

 

 


#6

mijn zoontje is trouwens nu bijna 3 hij is geboren op 7-12-2003 samen met prinses catherina-amalia


#7

Hey Ellen,

Ik ben een meisje van 15 en ben in verwachting van mijn 1ste kindje. Dit was eigenlijk een ongelukje. Ik ben al 2 jaar samen met mijn vriend en we hadden gevreën en de condoom was gerscheurd dus ik had voor de zekerheid de Morning After Pil genomen, maar deze had niets opgebracht. Voelde mij altijd maar misselijk en mijn lichaam veranderde helemaal. Dus ging ik naar de dokter en zij vertelde mij het nieuws dat ik 2 maand ver was nu ben ik 4 maand ver. Ik heb ook beslist voor het kindje bij te houden en had dit besproken met mijn vriend. Mijn moeder was verschoten maar had het al door dat ik in verwachting was. Alleen de ouders van mijn vriend deden heel moeilijk, nu nog. Ik weet dat ik nog heel jong ben maar ik weet ook dat het mij zal lukken. En dat ik het niet zo makkelijk ga hebben. Maar ik sla me er wel door. Ik hoop dat alles goed blijft lopen en dat ik mijn kindje gezond op de wereld kan zetten

Dikke kussen Amanda


#8

Allereerst gefeliciteerd! Als het goed is ben je nu over de helft van je zwangerschap, het lijkt me dat je alles wel op een rijtje hebt voor jezelf!

Als het kindje er eenmaal is, zullen heel veel banden met familie of vrienden veranderen... dat is nu eenmaal zo, en ik denk dat je pleegouders ook wel bijdraaien? geniet van je zwangerschap zoveel je kan... want dat is het enige waar ik nu een beetje spijt van heb, dat ik van de eerste zwangerschap niet echt heb kunnen genieten...

Liefs ellen


#9

Er staat geen posting? Dus ik weet niet of er iets mis ging, of dat je niet wilde reageren misschien, hoe dan ook.... als je iets wilt bespreken over tienermoeder zijn of iets wat er mee te maken heeft, mag je me altijd mailen... ;)

Liefs ellen


#10

Je hebt helemaal gelijk, als je zo jong bent is er niet 1 garantie waarom het goed zou gaan...in mijn leven heb ik gemerkt dat zonder opleidingen je heel moeilijk aan leuk werk komt! En het is soms heel erg zwaar!

Ik heb leren omgaan met de keerzijde... en er hebben mij wel mensen geholpen, maar dat is gewoon puur mazzel hebben. Ik moet er niet aan denken om mijn kindje in de armen van een andere moeder te zien. Maar aan de andere kant als je je kindje op dat moment niets kunt bieden..... het lijk mij een heel erg moeilijke beslissing!

Liefs Ellen


#11

Tja, 15 jaar is best jong... vind het aan de ene kant jammer dat je al je jonge dingen op moet geven straks en ik hoop dat je veel hulp hebt van vrienden en familie...

Ik denk dat het niet leuk is om te horen, maar ik kwam tijdens de zwangerschap en ook erna, vervelende dingen tegen... bijv. ik hoorde ineens bij een groep mensen (volwassenen) en mijn vrienden hadden hele andere interresses, en zo werden die banden langzaam verbroken. En kwam ik terecht in de wereld van ruim 20+ en 30+ en dat vond ik nogal wat, ik miste mijn leeftijdsgenoten, en nu nog heb ik vaker vrienden die ouder zijn dan ik...

Maar daarnaast is het ook een mooi geschenk wat je krijgt, en als jullie sterk genoeg zijn, zal het bovenstaande ook vast niet in de weg staan. Heel veel geluk, met jullie kleintje!

Liefs ellen


#12

hoi hoi!!!ik was op mn 15e zwanger geworden durfde t ook niet te zeggen tegen me ouders.ik zei t ook heel laat en je zag ook nog niets aan mn buik!!!ik was bijna 5maanden en toen ik t zei zag je t ook met de dag groeien!!!ik woog met 5maanden 9kilo onder me normale gewicht van de stess!!het was er bijna niet meer geweest!!!!maar gelukkig gaat alles nu heeeeeel goed ik ben inmiddels 20 en mn zoontje 4jaar!!!!!

 

groetjes ariejanne


#13

dit verhaal klinkt mij erg bekent in de oren. ik was net 18 toen ik er achterkwam dat ik al bijna 2 maanden zwanger was. mijn ouders reageerde ook veel rustiger als dat ik gedacht had. zijn ouders wilde hij het niet vertellen omdat hij erg bang was. uiteindelijk zijn ze er via via achter gekomen en dat maakte het nog veel erger natuurlijk.

toen ik 4 maanden zwanger was heeft hij mij laten zitten door zijn angst. ik heb de rest van mijn zwangerschap en bevalling alleen gedaan met wel veel steun van mijn ouders en broertje en veel vrienden. maar toch voelt dat anders want je hoort het samen met de vader te doen. maar goed mijn zoon werd gezond geboren.

toen hij 9 maanden was kwam ik een oude school genoot tegen. wij zijn weer in contact gekomen en hebben een relatie gekregen. hij heeft de rol van vader voor mijn zoon op zich genomen. we waren bijna 2 jaar samen toen onze dochter werd geboren. uiteindelijk ging het toch niet goed en zijn wij uit elkaar gegaan toen mijn zoon net 5 was en mijn dochter 2,5.

ik ben nu een alleenstaande moeder. mijn ex heeft de kinderen 1 keer in de 2 weken en ook blijft hij mijn zoon gewoon als eigen zien. en daar ben ik heel erg blij mee. want mijn zoon weet niet beter ofdat hij zijn vader is. hij heeft ook nog nooit zijn biologische vader gezien.

 


#14

hallo..

Ik was op me 16de zwanger geworden.

toen ik erachter kwam heb ik het gelijk tegen me ouders gezegd ik kon het niet voor me houden. mijn toenmalige vriend was er toen ook bij. We hebben het toen ook gelijk tegen zijn ouders gezegd. Gelukkig vingen mijn ouders en die van hem het goed op. En mijn ouders hebben me ook overal bij geholpen ook waren me vader en moeder samen bij de bevalling. Zonder hun had ik het volgens mij veel zwaarder gekregen. Ik had dus heel veel steun aan ze gelukkig.

Jij ook heel veel geluk met alles ..Groetjes Rachel


#15

Fijn dat het voor jou ook zo goed uitpakte! En ik hoop dat je je leventje nu zo hebt ingericht dat je kunt en mag genieten...

Liefs ellen


#16

Je hebt idd bijna hetzelfde verhaal als de mijne, zelfs met de omgangsregeling, fijn dat er zulke mannen bestaan, en ik vind dan ook dat dat wel eens in een positief daglicht gezet mag worden! Je hoort ook de negatieve verhalen, maar de positieve, zouden al een verschil maken....

Veel geluk wil ik je toewensen, voor alles wat je in de toekomst nog tegenkomt... ;)

Liefs ellen


#17

Vaak zijn meiden van die leeftijd bang voor reakties, en verzwijgen het, wel fijn dat jij het meteen hebt kunnen delen...

Liefs ellen


#18

Tja, als ik terugkijk dan heb ik het best zwaar gehad, maar waarom zou je niet een paar jaar wachten en zien wat je verder eerst kunt doen, dingen die je met een kindje erbij niet zo gauw meer zult doen...

Jouw beslissing, jouw keus...  maar het is moeilijk op die leeftijd.

Liefs ellen


#19

Beste Ellen!!!!!!!!!!

Ik ben blij dat het nu goed met jullie gaat! Ik ben zelf nu 19,5 jaar oud en me pleegouders waren laaiend ik was dom en blah blah blah ze wisten het allemaal beter als ik, ik woonde toen asl samen met me vriend en de zwangerschap was helemaal geplant en dat had ik me pleegouders ook gezegt. Maar toch waren ze nog boos en willen mij en het kindje niet vaak zien als ik ben bevallen. Me moeder is blij maar heb ik sinds kort ruzie mee en wil er geen contact meer mee omdat ze me heel veel jaren heeft bedrogen en bij em vader weg heeft gehouden, ik weet niet hoe me vader er over denkt dat ik zwanger ben want heb hem 8 jaar niet meer gezien en moeten dus weer een band opbouwen maar ik ben blij dat me stiefmoeder voor me klaarstaat. Maar van me pleegouders denk ik van ja waarom kunnen jullie niet blij voor ons zijn ( ik denk dat dat is omdat ze zelf geen kinderen kunnen krijgen). ik ben nu 17 weken en 3 dagen zwanger en gaat allemaal goed gelukkig.
Veel plezier met je kindje en je vriend verder!!

Kusjes Marian


#20