Mijn traumatische stuitbevalling


#1

Begin januari 1999 beviel ik van een prachtige dochter in stuit. Het leek een prachtige snelle bevalling.

Alleen was mijn knip wel erg groot en mijn onderkantje heel erg blauw en dik. Zelf was ik blij en trots en had ook geen kraamvrouwen tranen. Alleen kon ik helemaal niet slapen en wilde blijkbaar mijn kind niet bloot zien. En staan kon ook bijna niet van de pijn.

Na drie weken kwamen de eerste erge herinneringen boven.. Was dit wel zo'n goede en normale stuitbevalling geweest zoals ze ons in het ziekenhuis hadden laten geloven?

Mijn bevalling en het trauma wat hierdoor ontstond.             Juli 2001
Drie jaar geleden liep ik om deze tijd rond met een steeds dikker wordend buikje. Mijn zwangerschap vond ik zwaar, maar heerlijk. “Wat ben je stralend,” werd er nogal eens tegen me gezegt. Het was een fijne tijd. Regelmatig trok ik mijn t-shirt omhoog om te pronken. Mijn man en ik droomden van ons gezin. We willen zeker twee kinderen en misschien wel drie of vier, maar dat zien we nog wel. Ik zag eigenlijk niet tegen de bevalling op. In mijn familie doen ze het allemaal heel goed en daarbij kan ik goed tegen stress en heb ik een hoge pijngrens. “Het is keihard werken en het doet hastikke pijn, maar het is wel te doen,” zei iemand eens tegen me. Dat kan ik wel, dus ik wilde ook graag thuis bevallen.

Aan het eind van mijn zwangerschap bleek mijn kindje in stuitligging te liggen. Nu moest ik naar het ziekenhuis en er was het een en ander wat er bij kwam. Alleen kon ik weinig informatie vinden en een kennis van me die arts is wilde me ook niet te veel vertellen, want dan werd ik alleen maar bang. Als ik ergens bang van werd, dan was dat van dat zwijgen. Nu weet ik waarom ze zwegen. Inderdaad, als ik geweten had wat me te wachten stond, dan had ik een keizersnee gewild. Maar ik wist het niet, ook al lijkt het er op dat ik onbewust erg veel geweten heb. Ik heb een paar keer gezegt: Moet ik niet worden ingeleid, wordt mijn kindje niet te groot? Krijg ik niets tegen de pijn? Denk er om, het kan snel gaan. Maar mijn opmerkingen werden weggewuift door mijn gynaecologe. Het was mijn eerste kindje en zij had al 26 jaar ervaring en dat moest ik geloof ik vooral niet vergeten. De laatste twee weken la ik in het ziekenhuis vanwege een hoge bloeddruk en ben mijn gynaecologe gaan vertrouwen. Uiteindelijk ben ik met een positieve houding aan mijn bevalling begonnen. In vier uur had ik ontsluiting. De pijn was waanzinnig, ik kon eigenlijk geen adem krijgen van de pijn, maar het duurde te lang om het in te houden, dus moest ik wel. Soms had ik er even tranen van in mijn ogen…waarom doet het toch zo’n pijn….het is niet eerlijk…Ik lag op mijn zij en het enige wat ik van mijzelf mocht spannen tijdens een wee was mijn hand. Mijn kamergenootje die naast me lag merkte amper iets van mijn pijn, want doordat ik alles naar mijn hand bracht kon ik vrij goed adem blijven halen. Toen de verpleegsters voor haar op de kamer kwamen, zei ik: “Neem me maar mee, want ik kan toch niet meer slapen.” Logisch, want blijkbaar had ik bijna ontsluiting. Mijn man werd gebeld en in die tussentijd kreeg ik een poepgevoel. “Voslar bellen,” reageerde de verpleegster. In de tijd dat de gynaecologe er nog niet was werden mijn persweeën onhoudbaar. Ik hield het niet meer! Wat een pijn! Wat een natuurgeweld! Mijn kind moest er uit, ik kon het niet houden, mijn middenrif voelde ik drukken zonder dat ik het tegen kon houden. Ondanks de pijn kan ik op dit gedeelte met bewondering terugkijken. Dat een lichaam zoiets produceren kan. Het leek een beetje op een flinke buikgriep: Je ligt dan in bed met flinke krampen in ineens moet je rennen naar de WC. Je kunt er niet omheen en je wordt gek als je niet heel snel je darmen legen kan. Zoiets was het bij mij: Het kindje moest er gewoon uit en snel ook!

Gelukkig, daar kwam mijn gynaecologe. Wat was ik blij. Maar ook omdat mijn kindje nu snel komen zou. Er gebeurde van alles, maar het belangrijkte: Ik kreeg een infuus met syntocinon, een weeënopwekker. Achteraf heeft niemand echt begrepen waarom ik dit kreeg met zulke persweeën, een volledige en snelle ontsluiting. Blijkbaar is een stuitbevalling al heftigher en pijnlijker en een synto eroverheen maakt het nog heftiger en pijnlijker. Toen mijn gynaecologe zei: “Ga maar persen,” moet ze geweten hebben wat me te wachten stond. Het is niet misgegaan, sterker nog, ik heb het zelfs heel erg goed gedaan.

In 12 minuten kwam mijn dochter er uit. De pijn van de ontsluitings en persweeën was een eitje vergeleken de pijn die ik voelde met persen. De pijn steeg en steeg…een extra golf kwam toen ze voor de eerste keer knipte en in de wee er na steeg de pijn ineens oneindig…

Dit is nog steeds het moment waar ik in gedachte niet echt naar toe kan. Ik schrijf dit op uit mijn herinnering, maar ik weet me nog steeds geen raad met mijn gevoelens als ik echt naar dit moment probeer te gaan. Aan de andere kant lijk ik het nog zo goed te weten. Ik Kan ook niet omschrijven hoe AFGRIJSELIJK dit was. De enige woorden die ik verzinnen kan zijn: De pijn steeg oneindig…

Achteraf ben ik er achter gekomen dat ik gevoelsmatig vermoord ben op dat moment. Ik moet een volledige uittreding gehad hebben door de pijn. Door de pijn van de schaar die mijn lichaam in ging. Toen ik bijna een jaar laer een keer flink in mijn vinger sneed herkende ik de pijn hievan ook duidelijk. Als reaktie er op was ik weer dagen van streek.

Ik zag een keer een aktirce spelen dat ze doodgestoken werd. Natuurlijk gespeeld, maar er is heus onderzoek gedaan hoe iemand dan ongeveer kijkt en zij heeft dat op haar opleiding geleerd. Er ging een soort schok door me heen toen ik het zag, want op haar gezicht stond te lezen wat ik gevoeld had tijdens het persen.

 

Toen ik voor de eerste keer goed perstte hoorde ik mijzelf schreeuwen. Het leek niet vlakbij te komen, maar ik hoorde een duidelijke, strenge reaktie: “Niet schreeuwen, dan kunnen we niet communiceren!” Blijkbaar kwam dit van mijn gynaecologe die vlakbij me stond. Ik schaamde me een beetje, want schreeuwen is niks voor mij. Maandenlang dacht ik dat ik er na geen kik meer gegeven had, maar mijn man vertelde me dat ik vrij harda au au gheluiden gemaakt had. Maar na de tweede keer knippen bleef ik stil. Achteraf realiseer ik me pas dat ik ook voor de tweede keer knippen al niet meer reageren kon tijdens de pauze tussen de weeën, maar ik was me er nog wel van bewust en ving ook nog iets van het gesprek op wat mijn man en gynaecoloog voerden tijdens de pauzes. Maar na die fatale stijging van pijn heb ik in een grijs bewegende tunnel gezeten. Het was echt een brandende hel van pijn en wat heel moeilijk was dat ik erg snel aan kracht verloor. Ik voelde dat het mis ging. Ik vocht zo hard ik kon, maar ik kontateerde op een bijna nuchtere manier dat het mis ging en dat ik mijn kindje aan het verliezen was. Maar geen moment nam ik in kracht terug, ondanks dat ik voelde dat deze zo hard terugliep. Aan het begin was ik oersterk, later sijpelde het vrij snel uit mijn lichaam en was het vergelijkbaar met hardlopen als je een flinke griep hebt. Het maakte me wanhopig en machteloos, maar ik bleef vechten. Ik dacht dat ik nog een hele tijd moest, want ik was nog maar net begonnen met persen en ik wist dat ik het niet lang meer vol kon houden.

Tot ineens de pijn zakte en ik iets voelde sluiten. Even zag ik een kind onderste boven bungelen in de handen van de gynaecologe. ‘O, ja, een kind,’ schoot er door me heen, want op het eind was ik als een gek aan het vechten geweest zonder me nog echt te realiseren waar ik mee bezig was.

‘Gatver, ze leggen het op mijn buik,’ dacht ik toen ik voelde dat het op me gelegd werd. Ik kan me ok nog iets van verbazing herinneren dat ik huilen hoorde, het leefde dus, dat viel me mee. Ik heb iets van een flits gemerkt, maar op de fot die toen van ons genomen werd kun je duidelijk zien dat ik in coma lag met het net geboren babietje op mijn buik. Heel anders dan je op SBS6 ziet, want dan zie je de moeder toch al snel er na het kindje pakken. Ik heb mijn dochter pas de dag er na voor het eerst willen aanraken. Ik moet nog minutenlang buiten bewustzijn gelegen hebben en volgens mijn man kwam k pas bij toen er iets in mijn infuus gedaan werd. “Het is ene meisje,” en mijn dochter werd boven me gehouden. De eerste beelden die ik van mijn dochter heb is haar dikke onderkantje, want dat is normaal bij een stuit. Ik moest ook even scherpstellen voordat ik begreep wat ik nou eigenlijk zag.

Na het hechten liep mijn gynaecologe zomaar weg. Nog later werd ik afgesnauwd omdat ik de kracht niet had om te gaan douchen. Mijn man heeft nog gevraagd: “Was dit normaal?” Ja, hoor, het enige wat er bijzonder aan was is dat het vrij snel gegaan was. Blijkbaar had ik een prachtige stuitbevalling. Als ik op de foto kijk die vlak na de geboorte gemaakt is staat mijn gynaecologe er ook heel tevreden op, zo van: Klusje geklaard. Maar op diezelfde foto sta ik: Geestelijk en lichamelijk flink verwond. Maar dat is blijkbaar niet belangrijk, want de baby was gezond.

Ik kan nog een heel verhaal schrijven van vlak er na. Nog steeds moet ik nog wel eens huilen als ik er aan denk hoe verschrikkelijk veel pijn ik had vooral de eerste dag, maar ook de dagen er na.

Iedereen feliciteerde me, er werd niet meer over mijn bevalling gesproken en ik wist niet beter dan dat het heel goed en snel gegaan was. Mijn pijn werd genegeerd en ik wilde niet klagen. Ik deed mijn best een zo goed mogelijke patient te zijn, want ze zijn al zo druk in het ziekenhuis.

Eigenlijk bedacht ik de eerste periode wel dat ik eigenlijk helemaal niet aan mijn bevalling dacht en alleen aan de twee weken er voor. Later vertelde mijn kraamhulp me dat ze vond dat ik meer napijn had dan een vrouw met een keizersnee en dat het haar opviel dat ik mijn dochter niet naakt wilde zien. Daarbij kon ik haar niet verzorgen omdat ik niet lang op mijn benen kon staan. Ik was er te slap voor en had te veel pijn. Pas na tien dagen heb ik haar eerste luier verschoond. En ik heb geen kraamtranen gehad en kon me nergens op concentreren en niet slapen.

Ongeveer drie weken na mijn bevalling kwamen de herinnering aan die fatale stijging van pijn terug. Ik schrok er wakker van en lag er na met een hard kloppend hart wakker. Daarna gebeurde dat elke nacht. Pas twee maanden na mijn bevalling heb ik er met mijn man over gesproken, dat ik het niet goed verwerken kon, dat ik er altijd aan dacht. Gelukkig heb ik kontakt met mijn kraamhulp gehoude. Ze was verder een van de eerste waarmee ik over mijn probleem sprak. Ze vertelde me dat mijn knip tussen de acht en de tien centimeter was en dat ze nog nooit zo’n dik en blauw onderkantje gezien had. Mijn zus reageerde vrij geschokt toen ik mijn bevalling met een verkrachting vergeleek. Later ben ik gaan begrijpen waarom ik dat deed.

Na 2 ½ maand ben ik er mee naar mijn huisarts gegaan. Ik had nog steeds erg veel pijn aan mijn knip en aan mijn onderbuik en ik voelde me niet goed. Ik wist niet zo goed waarom, maar ik had het gevoel dat ik geestelijke hulp nodig had. Maar hij vond dat er niks aan de hand was en dat ik het maar van me af moest zetten.

Toen heb ik mijn eerste verhaal gescheven. Het waren 15 kantjes en als ik het achteraf terug lees is mijn hele ‘ziekenhuis avondtuur’ gedetailleerd bescheven en mijn bevalling erg op gevoel met vage termen en vrij kort. Daarom reageerde mijn zus ook na het lezen: Je bevalling is je probleem niet, want het gaat er bijna niet over. Een nicht begon spontaan te huilen: “Jij hebt veel te veel pijn gehad.” Een bevriende kraamverpleegster zei het ook: “Je hebt veel te veel pijn gehad, de volgende keer moet je een keizersnee.” Maar wat ze verder zei heb ik niet echt gehoord. Blijkbaar vond ze dat ik proffesionele hulp nodig had. Mijn huisarts zei: “Je bevalling is normaal en jij ook.” Blijkbaar is het niet erg als een barende vrouw buiten bewustzijn raakt, want het kindje krijgt evengoed nog zuurstof. Ja, en bevallen doet nou eenmaal pijn. Een paar maanden later, de bevalling was toen een half jaar geleden reageerde hij: “Er is toch niets aan de hand? Je knip is genezen en je kindje is gezond?” Maar waarom kon ik soms geen adem krijgen van de ellende van de herinneringen. Waarom leek ik gevangen te zijn in mijn gedachte? Ik kon me nergens op concentreren, geen boek, geen krant, geen televisie, want ik dacht aaleen maar aan mijn bevalling, de hele dag door. Soms kwamen herinneringen als een schok, in een flits, soms deed het letterlijk pijn. Als ik eindelijk in slaap gevallen was schrok ik er van wakker en lag ik weer urenlang met een kloppend hart in mijn bed. Mijn moeder zei: “Ik merkte dat het niet goed met je ging omdat je alleen maar over jezelf sprak.” Daarbij werd ik erg mager. Ik zag er zo slecht uit dat de mensen bijna niet meer durften te vragen hoe het met me ging. Ik stond op instorten, ik kon niet meer… Achteraf vind ik dat ik dus na een half jaar er het slechts aan toe geweest ben.

Zo kwam ik bij een psycholoog. Het eerste wat hij deed nadat ik hem over mijn probleem vertelde is mij een psychologische test afnemen. Zijn conclusie was resoluut: “Je bent geestelijk gezond, het was je bevalling.” Natuurlijk ben ik niet perfekt, maar ik zou een bevalling goed kunnen verwerken. Ik moest mijn bevalling zo goed mogelijk opschrijven. Ondertussen noemde ik het deel 2 van mijn verhaal en tijdens het schrijven zijn er heel was dingen boven gekomen. Door de therapie ging het een stuk beter met me en toen het ongeveer 9 maanden geleden was zei een goede vriendin tegen me: “Ik heb je eindelijk weer eens zien lachen.”

Maar ik bleef onrustig. Het leek wel of dit de oorzaak was dat ik zowel niet slapen als niet huilen kon, gek werd ik er van! Naderhand heb ik begrepen dat dit gevoel komt door angst. Inderdaad, ik ben erg bang geworden, voor van alles. In die tijd was ik zelfs bang om te leven en kon het me niet echt schelen als ik sterven zou. Ik wilde niet het risico lopen ooit nog eens zoveel pijn te moeten voelen, op wat voor manier dan ook. Achteraf realiseer ik me dat ik antidepressivia had moeten slikken, want volgens mij ben ik vooral in de auto een gevaar voor anderen en mijzelf geweest. Vooral in de auto ging ik malen, werd ik kwaad. Daarbij heb ik een vrij snelle auto waar ik dat het gaspedaal hard naar beneden drukte. Zelfs nu betrap ik mijzelf er nogal eens op. Ik voel me vaak zo machteloos en boos dat ik dit in deze moderne tijd mee heb moeten maken. En dat het voorspelbaar geweest is, dat ze gewoon stonden te kijken hoe ik kapot lag te gaan. Dat ze blijkbaar vinden dat het er bij hoort en hoe ze met hun neus in de lucht weg kunnen lopen. Mijn gynaecologe nam alle beslissingen zonder overleg en ik draag de conserquenties…ik moet ergens mijn boosheid kwijt. Een uur hard wandelend achter de kinderwagen was vaak niet genoeg, het gaspedaal indrukken gaf me toch een gevoel van macht of zo.

Op een gegeven moment vond ik dat ik voldoende bij de psycholoog geweest was en toen het bijna een jaar geleden was kwam ik bij een regressietherapeute terecht, Yvonne. Bij haar ben ik onder hypnose me nog meer gaan herinneren, maar deels blokkeerde ik zelfs dan nog. Ze respecteerde dat en ging niet verder, want ze ging er vanuit at ik dat niet voor niks deed. Het was echt te erg geweest. Ze vond het triest dat zoiets gebeurt in een ziekenhius en deze moderne tijd. Ze vond mijn bevalling een marteling waar elk normaal mens aan kapot gaat en legde me uit waarom. Ze stuurde me naar een mensedieck/reike therapeute, Jannie. Zij leerde me weer goed adem te halen, gaf me reiki en ontspannigsoefeningen. Toen mijn bevalling anderhalf jaar geleden was sloot ik op zich de therapie bij Yvonne af, maar we houden wel kontakt. De tijd moet verder helen. Elke drie weken ging ik naar Jannie, totdat mijn dochter ruim twee was.

In die periode ging het wel veel beter met me. “De herinneringen zijn ongeveer 10% van de intensiteit van vorig jaar,” zei ik wel. Blijkbaar bogonnen mijn ogen weer helder te staan, werd ik rustiger en kon ik me eindelijk weer beter concentreren. In die periode heb ik voor het eerst weer een boek kunnen lezen. Maar het blijven ups en downs. Ik blijf heel sterk op situaties of dingen reageren die me doen denken aan bevallen. Of het nou een schreeuw van een spelens kind is of een oievaar langs de weg. Door het minste geringste ben ik helemaal van slag, ondanks dat het wel steeds minder wordt. Maar De omgang met de mensen om me heen wordt steeds beter, maar blijft erg moeilijk. “Ze heeft het er nog steeds over,” wordt er blijkbaar nogal eens gezegt. “Ze moet niet zo zeuren, haar dochter is toch gezond.” Gelukkig kan ik steeds beter over iets anders praten, maar ik moet me bijna bij iedereen erg inhouden, want het lijkt of het niet mag. Op een paar na. Het blijkt inderdaad dat je in moeilijke tijden je echte vrienden leert kennen. Dat is wel erg getest, want ik ben me bewust dat ik hun gedult vaal erg op de proef gestelt heb. Zonder het te weten blijk ik heel erg vaak hetzelfde vertelt te hebben, terwijl ik er van overtuigd was telkens iets nieuws te vertellen. Maar ik was ook grotendeels aan het woord, want het was moeilijk voor me aandacht voor die ander op te brengen. Ik ben me er van bewust dat het heel veel beter gaat, maar dat het nog wel steeds zo is. Maar ik heb me ook noodgedwongen gevoeld te akteren. Deels vanwege het niet uitgesproken spreekverbod wat er blijkt te zijn, maar ook omdat het niet de wereld is van de kneusjes. Net als in de dierenwereld waar kneusjes verstoten worden. Vandaar ik meestal net doe of het beter met me gaat dan het in werkelijkheid is. Het is een soort van manier van overleven geworden, ondanks dat ik het niet fijn vind. Maar dat maakt wel dat ik me vrij veel terug ben gaan trekken. Sommige mensen heb ik na mijn bevalling bijna niet gezien, want ik voel me niet fijn in die rol en het kost me erg veel energie. En energie had ik niet veel over, want mede door de onrust en het slechte slapen was ik doodmoe. Daarbij heb ik ook nog een klein meisje te verzorgen, een huishouden en ik werk. Maar mijn trauma leek vaak mijn grotste deel van mijn energie op te slurpen. Gelukkig kom ik weer steeds meer op de wereld. Vooral sinds dit voorjaar ga ik weer met plezier bij vriendinnen op bezoek en praat ik soms bijna of niet over bevallen. Eindelijk begin ik mijn leven weer op te pikken. Maar mede dankzij nog een therapeut die ik min of meer toevalling tegenkwam en me heel veel vertelde en me erg goed geholpen heeft: Rudy. Ik geef hem de bijnaam ‘tovenaar’, want daar lijkt het op.

Ik kwam bij hem vor ene elektroaccupunctuur test vanwege mijn slechte weerstand. Hij kwam er achter dat er problemen waren in het bekkengebied. Daarom vertelde ik in het kort wat voor bevalling ik gehad had. Toen bleek dat hij van oorsprong fysiotherapeut is en oude Indonesische technieken beheerst om (net)bevallen vrouwen te behandelen.

Volgens hem heeft de syntocinon de grrotste schade aangericht. Alle vrouwen zijn beschadigd na een bevalling, maar normaal gesproken zijn die beschadingingen zodanig dat een behandeling wel goed, maar niet noodzakelijk is. Net als wanneer je ongetraint flink bent gaan sporten zijn de spieren die een barende vrouw intensief gebuikt heeft gescheurt. Ze heeft dus eigenlijk flink spierpijn. Maar omdat ik een weeënopwekker over goede persweeëngehad heb, zijn de spieren erg gaan scheuren. Dit verklaart ook de extreme pijn in mijn onderbuik tijdens het persen. Dit had ik buiten de pijn van het knipen om. Uit die scheuren is bloed gesijpelt en in die gedeeltes kon het bloed niet lekker doorstromen. Daarbij moet ik erg gekneust geweest zijn. Maar omdat twee jaar na mijn bevalling het bloed er nog niet goed stroomde, kon de spier die overrekt was doordat mijn dochter een enorme diameter had en geforceert snel door het baringskanaal gegaan was, niet goed genezen. Deze spier deed als ik een tijdje moest staan, vooral als ik ongesteld was zo’n pijn dat ik wel moest gaan zitten. Om deze pijn maakte ik me ook erg zorgen. Daarbij had ik altijd nare steken in mijn onderbuik. Blijkbaar omdat mijn littekens aan het verbindweefselen waren. Gelukkig was ik nog net op tijd en heeft hij het afgelopen half jaar me bijna wekelijks behandeld. Het was vaak erg pijnlijk en het was moeilijk voor me dat ik nog steeds zoveel pijn moest ondergaan door mijn bevalling. Daarbij blijft het me maar tijd en geld kosten, maar ik moest het doen. Ik ben er ook bijna trots op hoe erg ik mijn best gedaan heb om beter te worden en deze laatste loodjes waren ook erg zwaar. Weer oppas regelen, weer op weg naar Amsterdam, weer geld betelen (want het meeste heb ik zelf moeten betalen) Sasja ophalen, weer een halve dag om.

Maar het was allemaal de moeite waard, want zelfs mijn buik is zo goed als genezen. Nu ga ik nog maar eens in de drie weken.

Eindelijk kan ik vrij goed slapen, maar wordt nog wel bijna altijd te vroeg wakker met mijn bevalling in gedachte. Maar het deprimeert me niet meer zo. Eindelijk begint het er op te lijken dat ik het vrij goed een plekje kan geven.

Dikke buiken en netgeboren baby’s ontwijk ik nog zo veel mogelijk. Dit confronteerd me nog te erg met het afschuwelijke wat ik mee heb moeten maken.

Een tweede kindje is er nog niet bij. Dit doet mij en mijn man erg veel verdriet. Het was onze droom, wij willen het ook zo graag. Het lijkt wel of iedereen een tweede krijgt of heeft. Maar ik kan het nog echt niet aan.

 Maar als het toch zo ver gaat komen, hoef ik niet meer zonder ruggeprik. Dat heb ik met mijn nieuwe gynaecoloog afgesproken, dokter Bernardus. Toen mijn dochter ruim een jaar was ben ik al naar hem toegegaan en sinds dien heeft hij me fantastisch begeleid. Door hem ben ik niet al mijn vertrouwen in de artsten en Nederlandse verloskunde verloren. Hij heeft mijn verhalen gelezen, de tijd voor me genomen, me heel veel uitgelegd. Deze bijzondere gynaecoloog probeert me zo goed mogelijk te begeleiden op zijn vakgebied om deze afschuwelijke ervaring te verwerken. Helaas ben ik geen uitzondering, dat heeft hij me wel duidelijk gemaakt. Hij vond me goed tijdens onderzoeken en zo en mede door het verhaal wat ik geschreven heb vind hij dat ik het heel erg goed gedaan heb. Blijkbaar heb ik onterecht gedacht dat ik te strak en overgevoelig was. Het is voorspelbaar geweest en hij vertouwde me toe dat hij het me niet mee had laten maken. En dat niet alle gynaecologen werken zoals dokter Voslar. Niet bij alle gynaecologen is de barende vrouw vogelvrij. Ze bestaan echt, degene die mee leven met de barende vrouw en haar troosten om wat ze mee heeft moeten maken. “Ik probeer de herinnering altijd zo mooi mogelijk te maken,” zei hij. Maar ook heel eerlijk: “Ik kan geen wonderen verrichten.” Want hoe dan ook, als ik nog een kindje wil moet ik toch weer baren. Het liefst geen keizersnee, omdat ik het zo ontzettend god gedaan heb. Dus ik moet dan toch de slachtbank weer op, toch loop ik weer kans op een knip. Want als het moet voor het kind moet ook Bernardus er een zetten…

Nee, nog even niet.

Gelukkig is er ook een andere kant van het verhaal. Ik vermoed dat ik dit als een ander verhaal zie omdat ik de geboorte zelf gemist heb.

Ik heb namalijk een prachtige dochter. Ondanks mijn trauma en de ellende er van ben ik in staat geweest erg van haar te genieten. Alsof ze benzine was waar ik op liep. Ook al wil ik de steun van mijn man, mijn therapeuten en een aantal vriendinnen niet vergeten.

Van te voren heb ik niet kunnen verzinnen dat moeder zijn zo machtig mooi is. Gelukkig ben ik al snel stapel op haar geworden en is het alleen maar meer geworden. Gelukkig ben ik in staat geweest om van bijna elke brstvoeding te genieten. Toen ik er na een jaar helemaal mee stopte omdat ik erg mager was, speet het me echt. Mede omdat ik er niet in geloofde dat ik ooit nog een baby aan mijn borst zou leggen.

Met haar heb ik echt geluk, want ze is zo goed als probleemloos, mooi en vrolijk. Ik kan niet anders zeggen dat het moederschap me echt verrast heeft. Het is wel zwaar, hoor, maar dat wist ik van te voren. Maar dat wonderbaarlijke gevoel wat vaak door me heen stroomt, daarvan had ik wel horen vertellen maar toch niet kunnen inschatten dat het zo mooi zou zijn.

Eigenlijk had de afgelopen periode de mooiste tijd van mijn leven kunnen zijn. Maar door mijn trauma was het de meest moeilijke. Maar wat ben ik blij met zo’n fijne dochter, want ik durf me niet voor te stellen hoe ik er aan toe geweest was met een moeilijke baby en een trauma. Heb ik dus toch nog geluk gehad.

Daarbij hou ik haar er toch aan over en hoop ik dat mijn trauma steeds meer naar de achtergrond gaat. Het had niet mogen gebeuren en ik ben nog elke dag er boos en verdrietig om, maar ik heb er wel van geleerd, dat is er weer positief aan. Verder gaat de tijd me leren hoe ik er echt vanaf gekomen ben.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


#2

ik heb met ingehouden adem en pijn in mn buik je verhaal zitten lezen, mezelf afvragend hoe zulke 'taferelen'zich nog af kunnen spelen in deze tijd, ik wil je zeggen dat je pijn MAG hebben, laat jezelf niet meeslepen door het protocol van het baren! Niemand hoeft meer pijn te lijden in deze tijd en zeker niet hoe jij het mee hebt moeten maken.

Mijn 1e bevalling viel me ook zo tegen, dat het een groot deel van mijn 2e zwangerschap in mn gedachte is geweest, de angst voor die bevalling..... (de pijn slijt en de kinderwens groeit), maar deze bevalling is zo anders gegaan! Wat ik toen in 27 uur deed, lukte me nu in 3 en een half! Misschien is het ook wat voor jou? Ik ben nl onderwater bevallen(kan natuurlijk niet als t in een stuit ligt). Het is een compleet andere manier van bevallen, het is zo ontspannend en rustgevend. In ieder geval, ik wil je heeeeel veel sterkte en kracht toewensen in de toekomst, ik vind het heel moedig dat je, ondanks je trauma, je kinderwens weer in vervulling durft te laten gaan!


#3

Even een opmerking van mijzelf. Dit verhaal schreef ik afgelopen zomer al. Het is een afgerond verhaal, dus ik wilde er nu niet aan sleutelen. Maar ik wil wel even melden dat ik nog steeds erg goed vooruit ga. Het is gewoon een lange weg. Een maand na het schrijven van dit verhaal ben ik anti-depressiva gaan slikken, puur als angstremmer. Doordat ik tot rust kwam ben ik wel heel erg moe en veel ziek geworden, maar dit is nu aan het afnemen. Hopelijk kan ik snel af gaan bouwen en daarna stoppen met de pil...wel eng, maar we willen echt dolgraag een tweede kindje.

Kelly


#4

Hoi!

Het is nu alweer 2 1/2 jaar geleden dat mijn verhaal hier kwam. Het doet me goed te zien dat het zoveel gelezen is.

Al een paar keer dacht ik: Nu ben ik wel over mijn bevaling heen. Maar telkens merk ik dat het nog heel gevoelig ligt. Het zou altijd wel een gevoelig plek blijven. Ook dacht ik dat ik nooit echt de oude meer zou worden nu ik dit meegemaakt had. Maar nu na 5 1/2 jaar heb ik toch het gevoeld e oude weer te zijn. Natuurlijk ouder, moeder en nogal wat meegemaakt, maar ik ben er weer. Heb ook eindelijk weer lekker energie, dat voelt heerlijk.

Alleen is er ondertussen wel wat gebeurt. We willen eigenlijk zo graag een tweede kindje. Maar nu ben ik 6 miskramen verder en heb nog niks. Het lijkt er op dat mijn bevalling een gemeen en lang staartje heeft. Ik heb alle onderzoeken gehad die normaal met miskramen gedaan worden, maar daar kwam niets uit. In de alternatieve circuit is me wel uitgelegd hoe het komt dat mijn lichaam zo beschadigd geraakt is door de bevalling en met name door het onnodig toedienen van een weeënopwekker. De laatst miskraam was afgelopen januari met 13 weken. We houden nu nog even pauze, maar hebben nog wel hoop.

Het zou mooi zijn dat ik over een jaartje of zo zou kunnen schrijven eindelijk een tweede kindje gebaard te hebben.

Groet, Kelly