Mijn tweeling is te vroeg geboren. Na ±18 - 20 weken zijn ze geboren, maar ze hadden geen kans… Ik heb inmiddels een gezonde zoon gekregen maar ik denk (en droom) nog vaak van de jongens…
Verschrikkelijk blij waren we toen ik zwanger bleek te zijn. Na de eerste echo bleek het ook nog eens een tweeling te zijn! Ik ben vanaf het begin heel onzeker geweest over mijn zwangerschap. Ik durfde het niemand te vertellen, ik kocht ook helemaal geen spulletjes (zou het voorgevoel zijn geweest?). Ik vond dat ik ineens heel snel dik werd en ik had een pijnlijke bult op mijn buik. Ik heb hiernaar laten kijken, maar ze zeiden dat het vruchtwater was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken, het was tenslotte een tweeling dus dik worden hoorde daar bij. Na een week kreeg ik ook pijn in mijn buik, of ik ongesteld moest worden. Ik heb weer naar de verloskundige gebeld, maar die zei dat ik me niet ongerust hoefde te maken. Na 2 dagen had ik nog meer pijn. Ik heb weer gebeld waarna ze mijn urine testten voor blaasontsteking. De huisartsassistente maakt een opmerking: het lijkt wel of je weeën hebt. Ik lachte daar een beetje om en zei dat dat nog niet kon, ik moest tenslotte nog even. De test was negatief dus werd ik naar de gynaecoloog gestuurd. Die heeft alles bekeken maar zei dat alles goed was. De tweeling was in orde en verder kon hij niks geks vinden.Die nacht gebeurde waar iedere zwangere vrouw bang voor is: mijn vliezen braken. We zijn met piepende banden naar het ziekenhuis gereden, maar het was te laat. Ze vertelden dat ze niks voor de tweeling konden doen. Mijn eerste zoon is om 6.01 uur geboren en de tweede om 7.59 uur. Het was echt verschrikkelijk! Je ligt te wachten tot ze geboren worden maar je weet dat ze het niet gaan halen…
Ik heb inmiddels een gezonde zoon van 6 maanden waar we ontzettend gelukkig mee zijn. De zwangerschap was natuurlijk verschrikkelijk spannend. Elke week controle, elke dag het gevoel dat het dan deze dag wel fout zal gaan. Ik ben heel dankbaar dat ik toch een gezonde zoon heb gekregen, maar ik denk (en droom) nog vaak aan de eerste bevalling. Ik raak de beelden en het gevoel maar niet kwijt van toen de eerste geboren werd. Ik huil er stiekem nog wel eens om. Iedereen lijkt het te zijn vergeten en denkt dat wij het ook wel zullen vergeten nu Demi geboren is. Op de gekste momenten krijg ik het moeilijk. Ik heb zelfs jaloerse gevoelens als ik een moeder met een tweeling zie lopen. Het is niet eerlijk van mij, en het is niet dat ik het die andere vrouw niet gun, maar dan komt het verdriet toch weer naar boven. Ik hoop dat dit zal slijten, maar vergeten doe ik mijn twee eerste zonen nooit!!!