Hormonen of niet?

#1

Dag dames!

Ik heb een vraag.

Ik ben 29 jaar oud.(weet niet of dat van belang is, maar toch)
Mijn vriendin(25) is zwanger, nu 28 weken en er is een hele hoop gebeurt tijdens de zwangerschap.
Eigenlijk vanaf de dag dat we wisten dat ze zwanger was, half november (hooguit een weekje later) doet ze raar. Ze is niet meer haarzelf.
We hadden het zo leuk samen, alles op een rijtje, helemaal geen zorgen… blij met elkaar… bewust zwanger proberen worden.
MAAR TOEN!!
Ze heeft gezoend met een andere man… (jongen,22) een collega… Dit heeft ze opgebiecht in Januari. Toen zei ze dat ze niet meer wist wat ze moest doen… of ze nog wel iets voor me voelt en dat ze denkt dat de verliefdheid weg is. Ze zei ook dat ze verliefd was op die collega.
Dit was natuurlijk verschrikkelijk, maar ik ben toen bij haar gebleven. Ik kon niet geloven dat haar gevoel voor mij zo plotseling weg was. Dat deed eigenlijk nog het meeste pijn. Je kan je voorstellen dat het in deze periode niet echt gezellig was in huis… ze is zelfs nog een paar dagen bij haar zus geweest om het allemaal even op een rijtje te zetten. Nu 3,5 maand later, is het gevoel wat ze had voor haar collega wel een beetje weg… dat zei ze in een smsje, omdat ik haar daarnaar vroeg. Na dit smsje was ze natuurlijk weer helemaal overstuur… ik had beloofd haar de tijd te geven en dat deed ik niet echt natuurlijk door er naar te vragen.
De afgelopen 5 maanden zijn echt verschrikkelijk geweest. Je moet je voorstellen… We waren echt dikke maatjes, vertelden elkaar alles, lachten samen, hadden het gewoon erg leuk met elkaar. We zijn nu trouwens 3,5 jaar samen. Het was gewoon perfect en dat is echt INEENS helemaal weg.
Vroeger moest ze bij wijze van spreke al lachen als ik poep zei… nu vraagt ze of ik normaal wil doen.
Waarom ik bij haar ben gebleven??
Omdat ik niet kan geloven dat zoiets plotseling over is… het ene moment probeer je zwanger te worden, het andere moment moet je niks meer van me hebben. Dat kan gewoon niet.
Ik denk dus dat dit alles komt door hormonen. Zij zegt dat dat niet zo is, maar dat ze het wil afwachten tot na de bevalling(en nog iets langer als dat nodig is). Het feit dat ze iets met die collega heeft gedaan komt volgens mij niet door de hormonen… of misschien ook weer wel. Die collega had al heel lang een oogje op haar, maar ik dacht (wist!!) dat hij geen kans maakte… heb echt het gevoel dat hij misbruik heeft gemaakt van haar zwangerschap… misschien was ze onzeker… of twijfelde ze over haar gevoel voor mij(door de hormonen) en deed ze het daarom. Normaal is ze niet zo… ze is niet iemand die vreemd gaat… Echt niet gewoon! Nooit niet! Dus dit was echt een schok voor mij. Trouwens, ze heeft alleen met hem gezoend en ja, het kind is van mij. Hoe dan ook, het is gebeurt en we zijn nu nog samen. Eigenlijk is het een beetje de tijd door zitten… wachten op wat er komen gaat… of liever… wat er verdwijnt(hormonen???)…

Wat een verhaal… ik kan nog wel even door gaan, maar dat doe ik niet.
Het is wel duidelijk zo.

Oja, mijn vraag!
Zijn dit de hormonen?
Hoe denken jullie dat ik hier mee om moet gaan?
En wordt ze weer de oude?

A.u.b. geen opmerkingen over wat ik met die collega moet doen…

Alvast bedankt voor jullie reacties!
(jullie zullen wel denken… wat een gast)

Anoniem(sorry)

Gewijzigd door - BijnaVader op 07 May 2010 16:47:22

#2

Ik ga je wel zeggen wat je met die collega moet doen: helemaal niks!

Het is nog altijd de beslissing van je vriendin geweest om met hem te zoenen. Ze is niet gedwongen. Dus die collega zou ik met rust laten en verder is het iets tussen jou en je vriendin.

Groetekes, Sje

#3

Moeilijke situatie.

Tja, of het hormonen zijn kunnen wij natuurlijk niet beoordelen. De enige die daar iets zinnigs over kan zeggen misschien is toch echt je vriendin. Zij is de enige die uit kan leggen (móet leggen) waarom ze heeft gedaan wat ze heeft gedaan. En dan is het aan jou om te beslissen of je haar nog kan en wil vertrouwen in de toekomst.

Ik vind het persoonlijk te makkelijk om het 100% op hormonen af te schuiven.

De enige tip: vraag haar naar een uitleg. Daar heb je recht op. En als ze de tijd wil: spreek dan een termijn af (bv. een week) en spreek af dat je daarna goed met elkaar gaat praten.

Succes!

Groetjes,
M

Lilypie Tweede Ticker

#4

Ik sluit me helemaal aan bij de andere mama’s.
Er is echter maar 1 oplossing om er achter te komen wat er in haar om gaat is om met haar te praten.
Ga een gesprek met haar aan en vraag hoe zij de toekomst ziet met jou en jullie baby. Alleen zij kan antwoord geven op jou vragen.

En net wat Mriek schreef het is wel makkelijk om het op de hormonen te schuiven…die kunnen wel iets van invloed hebben. Maar ik denk niet dat al haar “gedrag” daar vandaan komt.

Praat met elkaar, spreek naar elkaar uit wat je voeld voor elkaar en wat er eventueel veranderd moet worden in jullie relatie.

Succes.

#5

Bedankt voor je reactie!

We hebben er natuurlijk al over gepraat… haar uitleg was gewoon dat ze in de war was toen ze het deed. haar gevoel voor mij werd minder en ze werd verliefd op hem. ze zegt dat ze nog zeker wel van me houdt, maar dat die verliefdheid van het begin weg is.

Ik heb al tegen haar gezegd dat als ze wil dat ik haar weer kan vertrouwen, ze moet laten zien dat ze er voor wil gaan. dat ze weer de oude moet worden en dat ze niet de hele dag moet lopen katten. dat ze zegt dat ze blij is dat ik haar de tijd heb gegeven en dat ze door heeft dat ze iets verschrikkelijks heeft gedaan en blij is dat ik nog bij haar ben. ze moet weer die weer met die glitter oogjes naar me kijken.

daar geef ik haar nu de tijd voor… tot na de zwangerschap. maar ja… de thuissituatie zoals die nu is maakt alles natuurlijk niet veel beter. al moet ik zeggen dat ze de laatste paar dagen wel iets beter haar best lijkt te doen… maar goed… we wachten maar af.

mijn vraag was dan ook eigenlijk meer of het MOGELIJK is dat een vrouw door de zwangerschapshormonen ineens niks meer van haar man moet hebben??

een vriend van me had eigenlijk een beetje hetzelfde, maar zijn vrouw is van haarzelf al een pittige tante, dus die hormonen maakten het alleen erger. dit is de beste omschrijving volgens mij:
mijn vriendin haar houding en persoonlijkheid zijn veranderd lijkt wel… maar dan alleen tegen mij.
Kunnen dat de hormonen zijn?

nogmaals bedankt!

#6

Is ze misschien onzeker? Dat ze bang is dat ze door de zwangerschap minder aantrekkelijk wordt voor jou en dat ze even bevestiging zocht bij een andere man? Kan ook meespelen. Vraag het haar eens.

En dat het gevoel dat er was vanuit het begin van de relatie na 3,5 jaar anders is, is niet zo gek. Ik denk niet dat het reëel is om te verwachten dat dat hetzelfde blijft.

Misschien de volgende keer meegaan naar de controle bij de vk en jouw vraag over de invloed van hormonen op persoonlijkheid daar eens stellen.

Groetjes,
M

Lilypie Tweede Ticker

#7

Lief dat je haar de tijd geeft tot zeg maar de bevalling. Persoonlijk zou ik eerder duidelijkheid willen hebben. Want als de kleine er is veranderd er zoveel. Gebroken nachten…moe van de bevalling. Als ik voor mezelf spreek is dat een slopende periode geweest. Je lichaam moet weer naar zijn normale hormoonhuishouding. En alles was nieuw.
Ik wil je echt niet bang praten hoor met de komst van een kleine. Want het is het mooiste en het meest bijzondere wat je kunt meemaken.
Maar het is wel een hele verandering.

Geef haar wel wat tijd. Maar laat haar ook merken dat je haar nog steeds aantrekkelijk vind. Haar hart moet voor jou weer gaan overslaan.
Maar dat zal wel goed komen toch?

Sterkte ermee

#8

Van hormonen merk je zelf niks en die kunnen gekke dingen doen. Maar om het nu daarop te gooien gaat mij een beetje te ver ook. Ik denk dat je recht hebt op duidelijkheid. Ze deed een misstap en nu mag jij wachten tot ze tijd genoeg heeft gehad. Dat vind ik ook niet zo eerlijk, zo zit jij dadelijk met een nieuw klein wondertje in een onzekere situatie.
Als de kleine geboren word is dat voor zowel de moeder als de vader een onorm emotioneel gebeuren. Iets wat je samen heel hecht maakt, want het is uniek en het overkomt alleen jullie.
Maar let op, zeker bij een eerste kindje zul je beide nog genoeg onzeker zijn. Een kleine hummel huilt en je weet niet meteen wat hij/zij bedoeld en dit maakt je onzeker, de gebroken nachten zullen ook niet gaan meehelpen en je hebt het gevoel dat de hele wereld om het kleintje draait. Op tijd een voeding, op tijd slapen enz enz. Mijn huisarts zei het ooit eens mooi, nu je papa en mama bent zul je ook elkaar weer opnieuw moeten leren kennen in deze nieuwe rol. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat als een relatie niet helemaal goed zit, je dit juist gaat merken na de komst van zo`n klein wonder en vele relaties redden het dan niet. Daarbij denk ik dat het kleintje recht heeft op een goede start, niet in een gezin waarin nog onzekerheid heerst over hoe nu verder. Je kunt het willicht ook eens bespreken met je huisarts, deze kan je wellicht meer duidelijkheid geven wat betreft de hormonen.

Heel veel succes !

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

#9

Hey allemaal!
…bedankt!!

Nee, ze is niet onzeker door de zwangerschap. Dat weet ik zeker.

We hebben vandaag gepraat. Goed. Zoals we hiervoor nog niet hebben gepraat. Hiervoor was een gesprek meer een discussie en eindigde het nergens… hooguit in tranen.
Vandaag ging het goed! Ik ben tegenover haar gaan zitten en heb haar gevraagd of ze vond dat ik ben veranderd… sinds we iets hebben. Volgens haar niet. Toen vroeg ik wat ze van mij verwacht… en dan bedoelde ik in de relatie. Haar antwoord was dat ze verwacht van mij dat ik goed ben voor de baby. Natuurlijk zei ik toen… maar dat wist ze al. Heb ook gezegd dat ik goed wil zijn voor haar en er voor wil zorgen dat zij en de baby niks tekort komen. Toen heb ik verteld wat ik van haar verwacht… Dat ze opener is… meer met me praat… zegt als er iets is… als ze ergens mee zit. Toen vroeg ik of ze zich echt niet kon herinneren wanneer het fout is gegaan… dat wist ze niet meer. Er was niet echt één moment. Ik vroeg wat ze nou precies voelt… of liever… wat niet.
Dit was haar uitleg:
“Sommige vrouwen moeten als ze zwanger zijn ineens niks hebben van bepaald eten… Ik moet op die manier gewoon even niks hebben van jou. Als ik naar je kijk (trekt zuur gezicht) heb ik helemaal geen behoefte om je even een knuffel te geven… of om iets liefs te zeggen… of wat dan ook. Ik moet er gewoon niet aan denken op dit moment. Ik vind je niet lelijk of zo… dat gevoel is er gewoon even niet.” Ze zei ook nog dat dit niet alleen bij mij was, maar dat ze gewoon even niets van niemand moet hebben. Dat is ook de reden dat ze niet weet hoe ze zich moet gedragen bij me. Ze is dat gevoel kwijt… en kan zichzelf geen houding geven in mijn buurt.

Na dit gesprek is ze gaan douchen… Na het douchen was het opeens heel anders… De sfeer leek wel opgelucht. Ik moest haar naar haar werk brengen omdat ze een beetje laat was… in de auto was het gewoon gezellig!! Echt weer lachen om domme dingen… geen stille momenten meer zoals de laatste tijd.

Zou het zo blijven…?
Ik hoop het…

#10

Fijn dat jullie een goed gesprek hebben gehad. Probeer dat vol te houden!

Groetjes,
M

Lilypie Tweede Ticker

#11

fijn dat de bui even over lijkt te zijn, maar vergeet niet dat het ook voor jou leuk zou zijn om een beetje van de zwangerschap te genieten.

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

#12

Los van alle ware reacties, even heel kernachtig mijn visie op jouw vraag:

Hormomen en gewoon het feit dat je zwanger bent (dat moet ook in je kop goed landen) en minder energie hebt kunnen een vrouw behoorlijk veranderen. Ik ben normaal best outgoing en redelijk ontspannen, maar tijdens mn zwangerschap was ik erg in mezelf gekeerd en zoals mn man het zei: onberekenbaar. Dingen die ik altijd vervelend vond, boeide me ineens helemaal niet meer, ga je gang maar. En ander kleine dingetjes, daar deed ik ineens heel moeilijk over. Iedereen reageert anders op een zwangerschap. Ik herkende mezelf op sommige punten echt niet meer.

Het is geen excuus, maar het kan er heel goed mee samenhangen. Dat betekent naar mijn idee niet dat ze na de bevalling (of 9 maanden later) ineens weer de oude is. Je verandert allebei natuurlijk enorm door zo’n grote verandering in je leven. Ook je relatie verandert. Als het goed is alleen maar ten goede, maar het is, zoals Sje ook al zegt, een behoorlijke beproeving.

Heb je het kindje wel al erkend als vader?

In elk geval veel succes en ik hoop dat jullie er samen uitkomen. Ik snap dat dit voor jou heel moeilijk is.

liefs

Lilypie Second Birthday tickers

#13

fijn dat het gesprek zo gelopen is.

wat ik er alleen wel aan toe wil voegen is het volgende:
verliefdheid is een gevoel en een gevoel is niet iets wat blijft. op den duur wordt dit minder (gebeurt bij iedereen, ongeacht wat er gezegd wordt). houden van is iets heel anders. ik heb eigenlijk altijd meegekregen dat ‘houden van’ een werkwoord is, oftewel je moet hier zelf iets aan doen/eraan werken. dus ja soms is het gevoel voor de ander iets minder maar dan is het je eigen keus wat je hier dan mee doet. is alleen het gevoel belangrijk of zijn de keuzes die jullie samen gemaakt hebben belangrijk.

in ieder geval veel succes en ik hoop echt voor je dat alles weer helemaal goed komt. een kind hoort tenslotte zijn vader te kennen maar een vader hoort ook zijn kind te kennen.

liefs,
Rinske

<img src=“http://lilypie.com/pic/2010/04/18/dr3f.jpg”" border=0><img src=“http://lb2f.lilypie.com/ro7Yp2.png”" border=0>

#14

Wat goed dat het gesprek goed verlopen is. En nu zo houden. Beloof elkaar dat je regelmatig met elkaar praat. Communicatie is zoooo belangrijk. En je relatie moet wel bestand zijn tegen een stootje. Al helemaal met de periode die komen gaat.
Ik weet nog goed dat ik echt geen lieverdje was tijdens de zwangerschap. Ik kon vreselijke buien hebben. En we hebben hier ook uitbarstingen gehad. Maar ik kon er niets aan doen. Het begon en ging ook weer weg. Ook na de bevalling hebben we regelmatig woorden gehad. En dat komt gewoon door vermoeidheid. Vergis je niet in de periode na de bevalling.

Maar het neemt niet weg dat vreemdgaan voor mij uit den boze is. Ik heb er geen behoefte aan gehad, mijn man ook niet.(hoeft ook niet te gebeuren hier) ondanks alle ruzie’s en oneenigheden… Maar ik vind het wel knap dat je toch vecht voor je relatie en je kindje!
Houden zo. Je krijgt dadelijk weer een nieuw leventje erbij, ook weer wennen om als papa en mama door het leven te gaan. Maar je krijgt ook weer oh zo veel liefde van je kindje terug. Daar moeten jullie ook aan denken!

Succes!

Groetjes Bianca